Ναι, η Gran Torino, που είδα αμέτρητες φορές, έχει θέμα έναν ζώντα νεκρό της μνήμης μας που ξεπερνά τον νόμο, δεν περιέχει εκδίκηση στύλ Γουέστερν. Ο Ήστγουντ ξέρει πώς να γερνά, κι ας μη καταφέρνει να βάλει ένα φυσικό παιδί του στην μπίζνα του σινεμά. Έχει μια εξομολόγηση που μέρος της παραθέτω στον τίτλο αυτής της επιφυλλίδας και βρίσκω ταιριαστή την σεναριακή προσομοίωση της πλοκής, που καταλήγει παραδόξως στον στίχο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου «θα κάνω πρώτος το στερνό μου βήμα». Δεν ξέρω πλέον ποιοι λελέδες μας κυβερνούν, εθνικοτοπικώς και διαπλανητικώς, αλλά θα πάρει μερικά έτη φωτός για να καταλάβουν οι υπερασπιστές της Ουκρανίας ότι ο Πούτιν θα προχωρήσει σε πόλεμο, μόνον εάν αποτύχει να πιέσει την Ευρώπη να αγοράζει το αέριό του δυο φορές επάνω. Για να αποφύγουν τον πόλεμο, οι ολόγυρα, θα δώσουν το κατιτίς τους έξτρα υπέρ της ανόδου των τιμών, από το προϊόν που ξερνάει ο αγωγός.

Όσο για τα ελληνοτουρκικά, μάλλον εξέλιπε το χιούμορ από τις διακρατικές σχέσεις. Οι Τούρκοι θα τσιγκλάνε συνεχώς, ευελπιστώντας να μας ζορίσουν ώσπου να μας πείσουν ότι δικαιούνται και αυτοί μεράδι από την συμπάθεια των Αμερικάνων. Δεν τρελάθηκαν να καταλάβουν ένα νησί μας. Μήτε πρόκειται να τους παραχωρήσουμε το παραμικρό. Η ταινία Gran Torino, αυτό διδάσκει στην τελική του σκηνή: σε έναν ναό, που η δυστοκία και το ζόρισμα των συγγενών σπάει καρύδια, ο Ήστγουντ εκ του τάφου φλυαρεί για το μελλοντικό ντιζάην του αμαξιού.