Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι μαραίνεται που θα τους αντικρίσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την πέτρα [...]

Η λύση στην ιστορία μοιάζει με την κάθαρση της τραγωδίας. Γίνεται μέσα μας και η επίδρασή της στη γενική εξέλιξη ενός έθνους δεν είναι πάντοτε [...]

Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία που ποτέ δε θα [...]

Ναι, είναι τάφος της ψυχής το έγκλειστον βιβλίον,
ιδέας, πόθους, ψάλματα του γράψαντος εκάστου
ως κόκκαλα εγκλείον·
[...]
Βιβλιοθήκη! τέμενος χρυσούν Αθανασίας,
απλούται εις τα [...]

Είναι πάντα φρονιμότερο να σηκώνουμε εμείς τις κουρτίνες πριν τις σηκώσουν οι άνεμοι!

Διότι μία τοιαύτη εορτή της τρέλλας και της αθυροστομίας [αι Απόκρεω], είναι ανάγκη της ανθρωπίνης ψυχής, ως η εξομολόγησις· είναι δικλείς από την οποίαν εκφεύγει [...]

― Έρως και Χάρος πάντοτε
δουλεύουν εδώ κάτου,
ώσπου ο Καιρός ο γέροντας
να χάσει τα φτερά του.
― Φριχτή ’ναι η ώρα που άνθρωπος [...]

Η αλήθεια μέσα στο στήθος εκείνου που δεν τολμάει ναν την ειπεί είναι σαν τα χρήματα μέσα στο σεντούκι εκείνου που δεν τολμάει ναν τα [...]

Η παράταξις του ελληνισμού και του ρωμαϊσμού είναι το μάλλον αξιοσημείωτον διά τας συνεπείας αυτού ιστορικόν φαινόμενον των χρόνων εκείνων. Ο άξεστος αλλά στιβαρός και [...]

Ξεχωριστά όταν έκαμες μια κάποιαν ομιλία,
που το ’να άφηνες γλήγορα κι έμπαινες σ’ άλλα τρία,
σα μαϊμού (συχώρεση, αν ένας φλάρης βγάλει
ετούτη την [...]

Διατί στον Άδην τον πικρόν ήλιος ουκ ανατέλλει
ουδέ το φέγγος του ουρανού το ξέλαμπρόν του στέλλει.
Χρόνος εδώ ου γίνεται, ημέρα ου χωρίζει,
αλλά [...]

Περίεργο πράγμα η καρδιά.
Όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις.

Οι απαντώντες οστρείδιον επί της κορυφής όρους και οι βλέποντες τον αξιότιμον κ. Στυλιανόν Κασιμάτην πρόεδρον [της] Ελληνικής Βουλής, αποτείνουσιν εις εαυτούς την αυτήν ερώτησιν [...]

Έσφαλεν ο την δόξαν
ονομάσας ματαίαν,
και τον άνδρα μαινόμενον
τον προ τοιαύτης καίοντα
θεάς την σμύρναν.

Δίδει αυτή τα πτερά·
και εις τον τραχύν [...]

Παρά την ξηράν ηθικήν περισσότερον πολλάκις ευδοκιμεί το γελοίον προς διόρθωσιν των ηθών. Ως τα τρίμματα του αδάμαντος εργάζονται και στιλβώνουσι τον αδάμαντα, ούτω και [...]

Η δίψα
εξύπνησεν εντός του της θαλάσσης.
Εμίσει τον αέρα της ξηράς.
Τον ύπνον του ετάραττον την νύκτα
της Εσπερίας τα φαντάσματα.
Η νοσταλγία τον [...]

Ανάμεσα εις τα τρομερά ή λυπηρά πράγματα, σφιχτά δεμένα, μία απλούστατη μικρή κοντυλιά τερπνή (ή αντίστροφα), καθώς η εικόνα του μικρού χλωρού βάτου εις τους [...]

Τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ
σαν νιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι
επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα....
Κρύψε με από την όρασί των, Δέσποτά μου [...]

Φυσά βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή!
με παίρνουν, μάνα, σαν φτερό, σαν πεταλούδα
τρυφερή,
και δεν μπορώ να κρατηθώ·
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.

Χαρά και λύπη ακόπιαστα
πλέκουν μαζί στεφάνι,
που στου θνητού το μέτωπο
άγνωστο χέρι βάνει·
και τρέχει και αγωνίζεται,
μίαν ευτυχία ζητάει,
που πάντα εμπρός [...]

Ω τρυφερότατ’ Έρω,
γλυκό ψυχής μου πάθος,
θνητός δεν έχει λάθος
εσένα να λατρεύει.
 
Εσύ στιγμή να λείψεις,
μαραίνετ’ όλη η φύση,
νεκρώνει κάθε [...]

Άλλως δε αι ναυτικαί περιγραφαί, τα κύματα, τα σχοινία, η πίσσα και τα ναυάγια, κατήντησαν τετριμμέναι ως τα υποδήματα γραμματοκομιστού, προξενούσαι ναυτίαν εις τον αναγνώστην [...]

Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας
αθέλητα κρυμμένη.

Το δράμα είναι πως ο Θεός είναι σύλληψη υποκειμενική. Η εποχή μας ζητάει αντικειμενικές αλήθειες.