Η παράταξις του ελληνισμού και του ρωμαϊσμού είναι το μάλλον αξιοσημείωτον διά τας συνεπείας αυτού ιστορικόν φαινόμενον των χρόνων εκείνων. Ο άξεστος αλλά στιβαρός και εμβριθής ρωμαϊσμός ωφελήθη μεν τα μέγιστα εκ της προσλήψεως ελληνικών στοιχείων, απώλεσεν όμως την αυτοτελή αυτού ανάπτυξιν. Το ρωμαϊκόν πνεύμα ήτο το αντίστροφον του ελληνικού· εστερούντο επί πάσιν οι Ρωμαίοι της αντιληπτικής οξύτητος και του δημιουργικού πνεύματος, δι’ ων οι Έλληνες προσωκειούντο, μετεσχημάτιζον και εποίουν όλως ιδιόρρυθμον και ιδιοφυές παν ξένον στοιχείον.