Βρέθηκα χθες για καφέ με φίλο, περασμένα τα πενήντα, χωρισμένος με τρία παιδιά. Η πρώην σύζυγος ωρομίσθια σε νησί με τον ανήλικο γιο. Η μεγάλη κόρη φοιτήτρια, ζει με την πρώην πεθερά στην Αθήνα μαζί με τη μικρότερη αδελφή η οποία τελειώνει το Λύκειο. Αυτός με τη μητέρα του σε άλλο διαμέρισμα. Ζωή στο τρέξιμο, τροχονομώντας τις ζωές όσων εξαρτώνται από αυτόν. Έμεινε άνεργος στην αρχή της οικονομικής κρίσης, πέρασε λούκι - μαζί και το διαζύγιο - αλλά στάθηκε όρθιος και ξαναβρήκε δουλειά. Μεγάλη η δυσκολία του στο τέλος του μήνα.

Μου είπε για κάποιο συνάδελφο ο οποίος την Παρασκευή σχεδίαζε τηλεφωνικά χριστουγεννιάτικη εκδρομή στο Περτούλι, φωναχτά, και τον άκουσαν όλοι στο γραφείο. Μου είπε ότι αποφάσισε να του μιλήσει από Δευτέρα, να του πει ξεκάθαρα ότι πρέπει να καταλάβει ότι κάποιοι δεν βγαίνουν, ότι πρέπει να είναι διακριτικός γιατί αρκετοί ενοχλούνται από τέτοια συμπεριφορά. Τον άκουγα σκεπτικός και ρώτησα αν ζήλευε. Με κοίταξε κατάματα, το αρνήθηκε.

Δεν ήταν ζήλια αυτό που είδα στα μάτια του, σίγουρα, αλλά δεν μπόρεσα να διαβάσω τί. Αν και τον βάραινε έδειχνε ασχημάτιστο, αχαρτογράφητο: δεν μπορεί να μπει κανείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι.

Σήμερα άρχισα να διαβάζω το “Ο Επιβάτης” του Cormac McCarthy: Λίγο το προχώρησα κι έπεσα σε αυτό: Some bit of color in the scrupulous desolation. On this Christmas day. This cold and barely spoken Christmas day.