The salt likes Pepsi, ήταν η απάντηση που έδωσε ο νεαρός οδηγός στη διαμαρτυρία μου σαν πέταξε στη λίμνη το άδειο κουτί από το οποίο σιγορουφούσε το αναψυκτικό, σκεφτικός και καθισμένος ανακούκουρδα πάνω από το στείρο νερό.

Κοτρώνες αλατιού κάτω από τα πόδια μας. Έμοιαζαν με βρώμικο συμπιεσμένο χιόνι που κομμάτιασε λάστιχο νταλίκας. Αλάτι, υγρός πηλός, σκουπίδια και μύγες η ακτή της Νεκρής Θάλασσας. Πληθώρα οι μύγες, που αντί να βοσκήσουν στις μικροσκοπικές άλγες τις οποίες φαντάστηκα φυτρωμένες στον πηλό που μύριζε, προτίμησαν να γλείφουν μαζικά το δικό μου τον ιδρώτα.

Η γλυκιά υπενθύμιση της ημέρας: Ο Θεός μίσησε, τιμώρισε κι εξαφάνισε το σκληρό πυρήνα από κάθε λογής ανώμαλους. Τα πήρε όμως επίσης χοντρά στο κρανίο κι έριξε φωτιά να κάψει το ματάκια που γυρνά πάντα να κοιτάξει, τάχα από περιέργεια. Αυτόν το ματάκια, τον βαυκαλιζόμενο, της ηθικής υπεροχής και της συμπεριφοράς της μύγας.