Από τα ΙΧ που απέκτησα, διαβόητο κατέστη ένα αμάξι κυπαρισσί του Μπίλη (1948-2014) που αλλάξαμε μηχανή στο συνεργείο του Συκοπέτη και έκτοτε το πάταγα αμείλικτα και μόνον στα 230 ηρεμούσα. Είχε πίσω όλη την υποδομή για να περαστούν φιάλες υγραερίου, αλλά δεν έπραξα τίποτε. Ενίοτε μου ανοιγόκλειναν τα φώτα από απέναντι άλλες 123άρες, και μάλιστα πολλές, ώσπου κατάλαβα πως οι έναντι με θεωρούσαν ταξιτζή ή Αλβανό.

Την ίστορία των αυτοκινήτων μου (σταμάτησα το χούι το 2013) θα μπορούσα να την κάνω μυθιστόρημα, αλλά δε βαριέσαι. Γενικά αθυμώ όταν περνάμε εποχή ΔΕΘ και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν κοινό.

Αυτή η τελευταία πρόταση, έχει πολύ ψωμί.