Διάβασα για την πρωτοβουλία της L’Oréal Hellas να χρηματοδοτήσει ένα μικροδάσος στο λόφο Αλεπότρυπα της Κυψέλης σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων. Χαίρομαι για αυτήν την πρωτοβουλία (αν και η συνεχής αναφορά εις την Αγγλική δεν προσδίδει περισσότερο κύρος ούτε φινέτσα στο εγχείρημα). Όπως διαπιστώνω τα μικροδάση αποτελούν πρόταση του ιάπωνα Ακίρα Μιγαγουάκι για την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής μέσα από τον αστικό ιστό και την ενίσχυση της αστικής βιοποικιλότητας. Μια χαρά μέχρι εδώ.

Δυστυχώς, όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα σε κείμενο πέρα από τη σύντομη περιγραφή της πρωτοβουλίας, τα συγχαρητήρια και τον ενθουσιασμό, αναφορά στο ποιος θα είναι υπεύθυνος για την παρακολούθηση και τη διατήρηση αυτού του έργου. Αναγκαίο κάτι τέτοιο αφού όπως λένε θα υπάρξει δάσος σε μόλις 10 χρόνια από τώρα και χαρακτηριστικά λειτουργικού βιότοπου σε 20 με 30 χρόνια με περισσότερα από 10.000 φυτικά είδη.

Με τι και τίνος ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους θα κρατηθεί το εγχείρημα ζωντανό στο φαιό νταμάρι που είναι οι λόφοι του λεκανοπεδίου; Όταν έχουμε δει τις αστοχίες σε έργα δασικής αποκατάστασης στην Ελλάδα.

Αναφορικά με τα έργα εταιρικής ευθύνης όλοι γνωρίζουμε ότι κρύβουν αρκετό μάρκετινγκ, αναμενόμενο, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δέχομαι επί της αρχής την τεκμηρίωση από τον Ιάπωνα εμπνευστή του. Παράλληλα γνωρίζουμε ότι δίνουν εύκολη λαβή για "πρασίνισμα" της πολιτικής και πρακτικής των διοικούντων.

Τι σημαίνει ακριβώς συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων; Το έργο θα το αναλάβει μετά την παράδοση ο Δήμος; Όλοι καταλαβαίνουμε πόση διοικητική ανεπάρκεια και παραίτηση μπορεί να υπάρξει στη συνέχεια.

Η σωστή δημοσιογραφία δεν αντιγράφει κολακευτικά δελτία τύπου, αλλά κρίνει και εφόσον διαπιστώσει τα καλά, δίνει συγχαρητήρια. Ταυτόχρονα δεν κρύβει τα κενά, τα εντοπίζει και στη συνέχεια ρωτά προς χάριν της ενημέρωσης και όχι αναγκαία της στείρας πολεμικής.