Η νέα ποιητική γενιά επιυθμεί να βγάλει βιβλίο και όχι ποίημα. Είναι προφανές, αχρείαστο και ενοχλητικό. Αλλ΄ αν δεν τους ενοχλεί η μίμηση ποίησης του 1950, τι θέλω κι ανακαεύομαι;

Οι ποιητές εμφανίζουν διαφορετικές ποιότητες απαγγελίας κι αυτό δεν είναι παράξενο. Αλλά η μοναξιά του δημιουργού είναι παράξενη. Και οι προσωπικές αγαπημένες του συνήθειες. Στην τηλεόραση και στην δημόσια ανάγνωση, ο ποιητικός λόγος γίνεται συχνά συμβατικός και ολιγοφρενής. Είναι καλό, οι νεότεροι να ασκηθούν, πέραν της θεατρικότητας, και σε δακρυόεντα διάλογο με τον Δαίμονα. Αυτό είναι σύσταση, όχι οδηγία.