Απονενοημένος, με γηρατειά προφανή, άρχισα να απογοητεύομαι προώρως, καθώς ξημερώνει ένα φάσμα λήξης του πολέμου του 1945, αν και στη χώρα μου η καταρροή ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 1944 και από την μεγάλη καμπύλη που διέγραψε η κίνηση του στρατηγού Τολμπούκιν, αυτή που γεννήθηκε με την κατάληψη της Ρουμανίας και την ήττα της Βουλγαρίας.

Μέρες οκτωβριανές, που ο Τσώρτσιλ στη Μόσχα μοίραζε την τύχη της ΝΑ Ευρώπης σε ένα δείπνο με τον Στάλιν, μοιράζοντας ποσοστά. Η άλλη Ευρώπη έκλεινε λογαριασμούς τον Μάιο, ενώ τη χώρα μου την περίμενε ένας εμφύλιος θάνατος, με τα Δεκεμβριανά, την εποχή που ο Χίτλερ επιχειρούσε ακόμη να δέσει την Αμβέρσα, εκείνες τις ημέρες της Μπαστόν, χωρίς ήλιο.

Όταν οι Σύμμαχοι χόρευαν και τους λύτρωνε η Ειρήνη, ο Μάιος του 1945, με νωπή την Βάρκιζα, ανοίγονταν προς μια λευκή Τρομοκρατία. Οι Έλληνες δεν θα ησύχαζαν έως τον μήνα Αύγουστο του 1949.