Δεν πιστεύω στο μάτιασμα, πιστεύω στο περιστέρι. Και την ώρα που πήγαινα σε ραντεβού με εργατολόγο, ένα περιστέρι, οιωνός άριστος, με κουτσούλησε στο μανίκι. Kάπου κοντά στις γραμμές της Κωνσταντινουπόλεως. Ο εργατολόγος μού έφερε τα καλά νέα. Έψαξε στο σύστημα, είδε ότι μια μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ που είχα δουλέψει χρόνια πριν και για λίγο, πριν γραφτώ στο ΤΕΕ και στο Ταμείο των Μηχανικών, μου είχε περάσει ένσημα σύνταξης. Το πόρισμα: σε λιγότερο από δύο χρόνια ελεύθερος.
Το είπα χαρούμενος σε φίλους. Το είπα και σε φίλο που με πήρε μέσω Whats App από Αμερική, απ’ το σπίτι του στην εξοχή της Νέα Ιερσέης, κοντά στα σύνορα με την Πενσυλβανία. Kοντά στο όμορφο ποτάμι το Ντελαγουέρ που κυλά νωχελικά μεταξύ των δύο πολιτειών. Ελληνοαμερικανός γιατρός.
Που είσαι; - ρωτά. Πίνω καφέ στην Ομόνοια επιστρέφοντας στο σπίτι ύστερα από φαγητό με φίλους στη λιακάδα, κοντά Μοναστηράκι, του λέω. Καλά είσαι; Καλά είμαι, απαντώ, μπορώ να βγω σε σύνταξη σε λιγότερο από δύο χρόνια και θα βγω σε σύνταξη σε λιγότερο από δύο χρόνια και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Να έρθεις να μείνεις μαζί μου στην εξοχή, προτείνει. Το ίδιο μου έχει πει και ο τάδε φίλος από Αριζόνα, συμπληρώνω, θα σας έρθω, θα περάσουμε όμορφα.
Με ακούει. Σύντομη σιγή. Στη συνέχεια:
Δεν μπορείς όμως να πάρεις σύνταξη δίχως να έχεις σχέδιο, λέει κάπως επικριτικά. Το βλέπω και στους ασθενείς μου. Παίρνουν σύνταξη without a plan.
(Και αμάν! - το γυρίζει τότε στο αγγλόφωνο:)
They retire, they don’t have a plan. And then they get sick and they die!
Πλάνο δεν είχα, ούτε είχα σκεφτεί. Αλλά τρόμαξα και το σκέφτηκα, μέσα στο σαββατοκύριακο. Κλαμπ αστρονομίας. Θα σηκώνομαι νυχτιάτικα μέσα στην παγωνιά, θα βρίσκω τους υπόλοιπους που θα έχουν γίνει φίλοι μου, όλοι γερόντια κάτασπρα. Και μέσα στη χειμωνιάτικη ξαστεριά θα αντικρίζουμε για πολλοστή φορά μέσα από φακούς τηλεσκοπίων τα φεγγάρια του Γαλιλαίου γύρω από το Δία και τους δακτυλίους του Κρόνου.
And this will be a plan to last.
Να είναι καλά ο φίλος που με ξύπνησε, να είναι καλά το περιστέρι που με φώτισε.