Φαινόμενο κυματισμού που παρατηρείται σε κλειστά νερά, λίμνες και λιμάνια. Σέρνει άγκυρες, μποδάει τα πλεούμενα να αράξουν. Δεν είναι τσουνάμι. Οφείλεται σε διάφορα της φύσης αίτια. Κάτι σαν χαμός στο ίσωμα.

Το πολιτικό αντιμάμαλο μοιάζει με το φυσικό ομόλογό του. Από αλλού περιμένεις τον χαμό, από αλλού σου έρχεται, λάθος το ερμηνεύεις, επειδή το αίτιο του μπάχαλου κρύβεται από την αφορμή του. Αυτά αρκούν ως εισαγωγή.

Οι πρόγονοι

Έγινε ικανός χατάς (=μπλέξιμο, φασαρία) για τον ενδυματολογικό κώδικα των ηγεμόνων μας. Αδίκως, κατά τη γνώμη μου.

Όταν ο ιδιότυπος Ευστράτιος Πελτέκης, συνταξιούχος δικηγόρος, κάτοικος της οδού Κωστή Παλαμά, όργωνε πεζή τη Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα, με ένα χακί σορτσάκι και πέδιλα, γελαστός, γενειοφόρος, στιχουργών, εκδότης του πατρικού έπους «το σπίτι του λεβέντη μας» και επουργός ο ίδιος, η φυσική του παρουσία σκέπαζε το θηριώδες ρητό του «ακαλτσώς, αφανελώς, αβρακώς» (η συνταγή του για την άριστη φυσική κατάσταση) και την λατρεία του για το «χοίρειον λιπόκρεας» (βάση του διατροφικού του κώδικα). Ήταν εχθρός των φωνηέντων (το όνομά του το είχε συντμήσει σε Στρτ Μπλτκ) ενώ είχε αναπτύξει την θεωρία των Σντραμ (υπεραυτοκινητόδρομων) σύμφωνα με την οποία, ο πλανήτης και οι έποικοί του θα εσώζονται μέσα από την σύνδεση της Αυστραλίας με την Σιβηρία και της Ευρώπης με την Πολυνησία μέσω ταχυτάτων αγωγών επικοινωνίας, που θα ήταν πραγματοποιήσιμοι με κάποια μελλοντική τεχνολογία, της οποίας ήταν Προφήτης.

Μία γενιά μετά την ακμή του, ο γριφώδης αυτός άνθρωπος μου φαντάζει ως πρότυπο των σημερινών πολιτικών μεθόδων: φυσική γυμνότης επιχειρημάτων, συστηματική μονοφαγία του γενικού κοινού, αλλαγές στον κώδικα εθιμοτυπίας και παράδοξες συνυπάρξεις ετεροκλήτων ιδεών, συνδεομένων με ονειρώξεις μελλοντικών συζεύξεων επιστημονικής φαντασίας.

Αλλά δεν φτάσαμε ακόμη στα άκρα, κι αυτό το λέγω διότι λείπει ένα βασικό χαρακτηριστικό των κωδικών που δεν έχει υλοποιηθεί ακόμη.

Πουκάμισο που το πάνω του κουμπί, δεν είναι κουμπωμένο

Τότενες που οι εργάτες φορούσαν τραγιάσκα και οι προλετάριοι ρετσίνες, οι αγρότες κάτι ριχτές καμιζόλες και οι κτηνοτρόφοι εσώρουχα από γιδόμαλλο, χειμώνα-καλοκαίρι, όποτε πήγαιναν σε πίσημον τελετή, έντευξη με πολιτευτές και επισκέψεις στις καλές συνοικίες, θεωρούσαν την γραβάτα δείγμα ανόητου μεγαλοπιάσματος και απλώς κούμπωναν το πάνω κουμπί του υποκαμίσου των.

Ήταν η μόνη προσπάθεια που επιχειρούσαν, να φανούν ταξικώς ευπρεπείς. Έτσι πήγαιναν στον γιατρό, έτσι και στους γάμους.

Αργότερα, οι πολιτικοί συμπαραστάτες των θρησκευτικών ηγετών του ιρανικού σιιτισμού, μετά τον Χομεϊνί, εμφανίστηκαν στην πολιτική κονίστρα με χάσικο λευκό πουκάμισο, κουμπωμένο έως το μήλο του Αδάμ.

Έδειχναν έτσι την αποστροφή τους προς την διεφθαρμένη κοινωνία των κοσμικών αμαρτωλών, προβάλοντας την εικόνα ενός αφιερωμένου, αφοσιωμένου σε υψηλό στόχο ατόμου. Η έλλειψη ορφανής, ακομβίωτης κουμπότρυπας, ήταν ασφαλής ένδειξη υπακοής, φανατισμού και βεβαιοτήτων στερημένων πάσης αμφιβολίας. Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να εμφανιστεί Ιρανός επίσημος με ξεκούμπωτο γιακά.

Οι σημερινοί μας ηγεμόνες, βρίσκονται στον ίδιο δρόμο της ευθυπορούσης, ορθοτομούσης ιδεολογίας. Αλλά όσο συνυπάρχουν με γραβατωμένους συνεργάτες και νοσταλγούς αρχαίων μπαχαλακισμών, ακόμη και με εθνολάγνους ταξικούς συμμάχους, δεν το κουμπώνουν το πάνω ρημάδι. Δηλαδή, δείχνουν πως δεν τραβάνε το λάστιχο στα άκρα, δεν είναι (ακόμη) μονομανείς, δεν αγγίζουν το σίδερο στον πάγο, δεν λυώνουν το παγωτό με το άρβυλο. Δεν κουμπώνουν το πάνω κουμπί.

Άρα;

Άρα, προλαβαίνουμε, οι λαοί, να διαπράξουμε διάφορα. Ανάλογα με το κεμέρι μας, να αυτοεξοριστούμε, να το βουλώσουμε, να κτίσουμε αχυρένια τείχη ανεπαισθήτως, να επιτεθούμε ως μοναχικοί αυτοκτόνοι σε τίποτε ξεμοναχιασμένους, να μεταστραφούμε, να διακονέψουμε, να γράφουμε βιβλία που θα λατρέψουν οι γραβατωμένοι ή τίποτε Ρονίν της τέως ΔΗΜΑΡ.

Επίσης, από το ταμπούρι του ταξικού αποστάτη, να εξέλθουμε με το χαντζάρι γερά δαγκωμένο και να συνταχθούμε ως άμισθοι κοντραμπατζήδες με το Σύστημα.(Άμισθοι, σημαίνει βέβαια συνεταίροι στο γιάγμα).

 Να λάβουμε θέση στο ρεμπετ ασκέρι των αυτομόλων. Το οποίο προσφάτως δεν κρύβει τις συμπάθειές του.

Όταν έρχεται ο Ντομπρόφσκις να μας σφίξει τα λωρίκια, οι επίσημοι διαπραγματεύονται με σκυμμένο κεφάλι, αλλά ιδού ίππος χλωρός, με αναβάτη τον Κασιδιάρη που του ρίχνει ένα μπερντάχι. Σα να προστάζει ο καπετάνιος «ανάφτε φωτιές στα θάμνα, αραία-αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα».

Όταν είναι να γλιτώσει το γαλλικό νουά και το κιλότο τον έξτρα Φουπουά, επειδή συμφέρει στον Φρανσουά, έρχεται ο Παιδείας και χωρίζει πελούσιους και τσιγγενέδες, τύφλα να ΄χει ο χωρισμός των υδάτων της Ερυθράς θαλάσσης.

Όταν ο Φώτης και η Μαρία κατακρίνουν το αγραβατώς, αλουστρινώς και χαλαρώς των τελετών, βγαίνει μια κοπελιά νεότατη και επικρίνει την επίκριση, πριν παρουσιάσει την ενδυματολογική επιρροή μιας κλινικώς άγνωστης ηθοποιού από την Αντζελίνα Τζολί.

Όταν είναι να υποβαθμίσουμε λεκτικώς τον καταυλισμό των προσφύγων, ο αρμόδιος υπουργός και ο πρωθυπουργός μιλούν για «κωμόπολη προσφύγων» θεωρώντας κωμοπόλεις την Ρόδο (49.541 κάτοικοι) το Αγρίνιο (46.899) την Δράμα (44.823) την Βέροια (43.158) την Κοζάνη (41.066) την Καρδίτσα (38.554) το Ρέθυμνο (32.468) την Πτολεμαΐδα (32.127) και την Κέρκυρα (32.095) ενώ μετά βίας την γλυτώνουν η Καβάλα (54.027) τα Χανιά (53.910) η Λαμία (52.006) και η Κομοτηνή (50.990).

Σημασία έχει η λέξη κωμόπολη. Ακόμη κι αν γενούν δέκα καταυλισμοί ακόμη μεγαλύτεροι, το τελευταίο επιχείρημα υπερ της ψεμματούρας, είναι πως πρόκειται για κωμοπόλεις. 

Συμπέρασμα: το ράσο κάνει τον παπά

Οι διανογούμενοι, το κάρο των λογίων, τα ξύπνια ζόμπι και οι τρεσίκ οραματιστές, ξεχέζουμε το χαλαρί-χαλαρά-ομπλαντί-ομπλαντά των ηγεμόνων, θαρρείς και μας λείπει ο Μπαλεσιανγκά και η μαντάμ Γκρέ.

Εμείς που φορέσαμε τα αμπέχωνα απ΄ το Βαρδάρι και είδαμε να παρελαύνουν αναρίθμητες στολές, ζιβάγκο, Ίμο, χιπαριά, μωβ ράσα στις ντίσκο, πρόεδρο των ΗΠΑ με φτερά Κομάντσι, γιακάδες Μάο, ανθοδετικές πάνω σε κινέζικα κεφάλια, μοϊκάνες, καμπάνες και γιούνισεξ, αγνοούμε επιδεικτικά την σημασία της ενδυμασίας και της παρένδυσης στο παγκόσμιο πρωτόκολλο.

Η κυβέρνηση και το κόμμα της, χτίζει  ετικέτα, ξυπνάτε.

Αποκτά συμμάχους και παραχωρεί κώδικες στους συμμάχους της.

Ήρθε για να μείνει. Όπως έμειναν στην εποχή τους οι αβράκωτοι, οι λευκές κάλτσες με πέδιλο κρεπ των Γερμανών, οι γυναίκες –καμηλοπαρδάλεις της Μπούρμα.

Ήρθε για να μείνει, και μόνη ασφαλής ένδειξη ότι φεύγει, θα είναι πάλι κάτι ενδυματολογικό, ένα αντιμάμαλο που επιμένει.

Κι όταν δειτε τον Γιουνκέρ να πετάει την γραβάτα του, και να υποδέχεται τον δήθεν αφελή μικρό μας με ανοιχτό το πάνω κουμπί του υποκαμίσου, να περιμένετε πως τα γέλια και οι καταδίκες θα χαθούν, επειδή εκείνην την στιγμή θα διαλέξει ο Τσίπρας να κουμπώσει το επάνω κουμπί.

Τότε που δεν θα απειλεί το ΣΔΟΕ ότι θα μας ψάχνει τις μαξιλαροθήκες για μετρητά, αλλά θα μπαίνουν οι πιτσιρικάδες, παιδιά των χίπστερς και των εναλλά, φλομωμένοι από τις διαδόσεις και την νέα Αλήθεια, και θα βαράνε με την βοϊδόπουτσα όποιον κρύβει γραβάτες στην ντουλάπα του.