Με κάλεσαν παραμονή πρωτοχρονιάς και ήθελα να βάλω παντελόνι που είχα χρόνια να φορέσω. Δεν έμπαινε πλέον και αναγκαστικά βρήκα δεύτερη επιλογή. Πρώτη δουλειά την επομένη, πρωτοχρονιά, ήταν να ξεφορτώσω την ντουλάπα από ρούχα που δεν μου πήγαιναν, που έπιαναν χώρο. Μπήκαν σε σακούλες και μετά κατευθείαν στο μεγάλο κλειστό κάδο μπροστά στην εκκλησία, τον ειδικό το φιλόπτωχο. Μια ωραία αλλά χοντρή κρεμάστρα που έπιανε και αυτή χώρο, την άφησα σε κάδο απορριμάτων. Κάποιος θα βρέθηκε να του τιμά σε ντουλάπα δικό του παντελόνι, αγαπημένο και λειτουργικό ακόμα.

Περνάνε τα χρόνια, αλλαγές στη ζωή μας, οι περισσότερες αργές και σιωπηρές που δεν συνειδητοποιούμε. Η παλιά ζωή που δεν χωρά στην καινούργια, που μένει στενό άδειο κέλυφος να κουβαλάμε, άβολο καύκαλο όπως οι χελώνες. Όχι για να μας προστατεύει αλλά για να κρύβει από μας την πραγματικότητα μας.

Προτιμώ τα φίδια σαν παρατάνε παλιά πουκάμισα. Φρτττ!... και πάνε παρακάτω.

Μια σωστή υπόσχεση στον εαυτό μας, μια ουσιαστική δέσμευση για την νέα χρονιά; Το να μάθουμε να λέμε αντίο.