Την περασμένη εβδομάδα αφανίστηκε ο Άτλας, ο κομήτης C/2024 S1, καθώς βουτούσε στο περιήλιο, στο εσωτερικό του ηλιακού συστήματος. Τον έκαψε η φωτιά του ήλιου. Την ίδια βδομάδα στην Ισπανία είδαμε στα λασπόνερα της πλημμύρας να χάνονται άνθρωποι. Κι εγώ, είδα μια ανάρτηση στο Facebook: φωτιά από βομβαρδισμό σε νοσοκομείο στη Γάζα να καίει ανθρώπους στο θάλαμο επισκεπτών.

Τρεις στιγμές, τρία σημεία, ένα ισοσκελές τρίγωνο. Οι δύο πλευρές του υπερμεγέθεις, πρακτικά αιωνιότητα. Η μία, η βάση του, συγκριτικά μικρή - όσο το άνοιγμα της Μεσογείου.

Γνωρίζουμε ότι στο σύμπαν κυριαρχεί η νομοτέλεια. Νομοτέλεια είναι να καταπίνει η φωτιά του ήλιου τον πάγο ενός κομήτη εφόσον εξισώσεις τροχιάς ορίσουν έτσι. Νομοτέλεια ακολουθούν οι πλάκες, οι παγετώνες και οι ατμόσφαιρες, οι γενεσιουργές αιτίες μιας φυσικής καταστροφής (συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπογενών, αν και έχουμε πλέον επίγνωση).

Νομοτέλεια δεν είναι να καίγεσαι ζωντανή σε προθάλαμο αναμονής νοσοκομείου το οποίο βομβαρδίστηκε την ώρα που περίμενες να μάθεις νέα δικών σου ανθρώπων, οικείων και αγαπημένων.

Επιλέγουμε αυτό να μη συμβεί, επιλέγουμε να μην πράξουμε έτσι και επιλέγουμε την αποτροπή του.

Όσο γνωρίζουμε, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, είμαστε η μόνη κατάσταση στο σύμπαν η οποία απέκτησε αυτή τη δυνατότητα. Το να μπορούμε να πράττουμε σύμφωνα με το δίκαιο, να μπορούμε να σπάμε το άκαμπτο του νόμου της υπόστασης των παραλλήλων, που είναι μάταιη εφόσον δεν συναντώνται πουθενά και πότε. Είμαστε οι μόνοι που (κατα)φέραμε αυτή τη στρέβλωση, μικρή όσο η Μεσόγειος.

Μας έδωσε τη δυνατότητα να στρίψουμε προς άλλες κατευθύνσεις, να συναντηθούμε σε πείσμα του απραγματοποίητου των παραλλήλων.