Χαιρετίσματα θερμά στους αγνοούντες, πως δεν υπάρχει πολιτικοποιημένο χιόνι, μήτε σοσιαλδημοκρατικά διόδια και κοινωνική μέριμνα την ώρα της συσσώρευσης ΙΧ αυτοκινήτων στην Αττική Οδό.
 
Υπάρχει όμως ακηδία του κράτους και αγωνιώδης προσπάθεια του Δημοσίου να του αφαιρεθεί ο χαλκάς στο λαιμό που καλείται «ευθύνη».
 
Φυσικά, το οικτρό εικοσιτετράωρο που έζησε κυρίως η Αττική και τα έργα υποδομής που κληρονόμησε από την μακάρια εκείνη εποχή που δεν την αποκαλούμε πλέον «προετοιμασία Ολυμπιακών Αγώνων» αλλά «απόφαση της λησμονιάς» δεν θα μας στοιχειώνει καν: η κυβέρνηση μπορεί να η διαθέτει ευρύτητα πνεύματος και το μόνο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως η κυβερνώσα οικογένεια διαθέτει εκτός από πρωθυπουργό και δήμαρχο Αθηναίων, συμμετοχή στην εκφώνηση δελτίου ειδήσεων και πολλούς υπουργούς με δισύλλαβα ονόματα.
 
Η δε αντιπολίτευση, μετά βίας εξασκεί δικαίωμα κριτικής είτε από την αμεριμνησία του Βαρουφάκη, είτε από τις παρατηρήσεις Βελόπουλου που διαθέτουν και εμπορικό διάλειμμα προβολής προϊόντων υγείας αλλά κυρίως ένα αιώνιο νεαρό επικεφαλής του Σύριζα που έκρινε το προχθεσινό τουρλουμπούκι με το κλαυθμηρίζον ύφος ενός προφήτη Ιερεμία.
 
Μήτε εγώ, ως επαγγελματίας απαισιόδοξος, μπορούσα να φανταστώ πως κοτζάμ κυβέρνηση με την αστυνομία και τα περιπολικά της, με τις αλατιέρες και την δενδροκτόνο πυροσβεστική της, θα κώλωνε με τέτοιον αποτρόπαιο τρόπο, αλλά ιδίως πως κοτζάμ πρωθυπουργός θα αποφάσιζε ότι θα πάρει πολιτική θέση «από Τετάρτη». Και ακόμη περισσότερο εξεπλάγην όταν έριξε την ευθύνη, ως δεινός  τσοτσιαλιστής, ενάντια στην «Αττική Οδό» που υπήρξε ο παράδεισος και το υπόδειγμα της «εκχώρησης περιουσίας του Δημοσίου σε ιδιωτικό φορέα».
 
Άρα, σκέφτηκα, για να αποφασίσει να κριτικάρει το δεξί του χέρι, είτε κρύβει μια κωμικοτραγική ευθύνη, είτε το έχει γυρίσει σε ιδεολογία αριστερίστικου ποσαδισμού, με μπλανκισμό να φάνε και οι κότες.
 
Τελικά, τόσο ο σοσιαλισμός όσο και ο καπιταλισμός, συνυπάρχουν με τον ήπιο κορλεανισμό. Διότι μου μένει αξέχαστη μια παλαιά διπλή ψηφοφορία: τον Ιούλιο του 1973, ως μεταχίπικη παρέα που παραθέριζε σε καπετανόσπιτο στην Πάτμο, ψηφίσαμε ενάντια στην χούντα, ήτοι τον τότε βασιλέα, που δεν τον αντέχαμε κατά τα άλλα, αλλά τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, επιστρέφοντας από διαμόρφωση ενός γουναράδικου παρά την λίμνη της Καστοριάς, καταψηφίσαμε τον ίδιο βασιλέα, χωρίς να το πράξουμε με τα μάτια γουρλωμένα από την αυταπάτη που μας κατείχε.
 
Αν τώρα, η παρούσα διακυβέρνηση, την γλυτέρνει καταγγέλοντας μια ιδιωτική εταιρεία, είτε φούρνος θα καπνίσει, ή κάηκαν τα κουλούρια Θεσσαλονίκης.