Δεν ξέρω ποιος παπάς με βάπτισε, ξέρω ότι η νονά μου ήταν και θεία μου, αδερφή του πατέρα μου, Κερκυραία. Βαπτίστηκα εκεί στο νησί που γεννήθηκα. Η θεία και νονά δεν είχε δικά της παιδιά και με αγαπούσε σαν δικό της. Με τραβούσε από το χέρι και πηγαίναμε για μπάνιο κάτω από το Φρούριο και μου αγόραζε μπισκότα με γέμιση λεμόνι. Από τότε η μυρωδιά των γεμιστών με λεμόνι Παπαδοπούλου μου θυμίζουν καλοκαίρι στην Κέρκυρα και τη νονά μου. Και κάθε φορά που πηγαίναμε για μπάνιο μου έλεγε για τη Βάντα και τον καρχαρία. Έτσι κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω για καρχαρία δεν μου έρχεται στο νου ο Σπίλμπεργκ αλλά το καλοκαίρι στην Κέρκυρα και η νονά μου.

Ήταν χαρούμενος άνθρωπος η νονά, γεμάτη ζωντάνια. Ανάμεσα σε άλλα μου έλεγε γελώντας ένα περιστατικό από τη βάπτιση. Πάντα μπροστά σε όλους κι εγώ ντρεπόμουν. Την ώρα που με έβαζε ο παπάς στην κολυμπήθρα, μου έλεγε, κατούρησα. Ίσως με τρόλαρε αλλά πιτσιρίκι δεν είχα μυαλό για αντίλογο, να της πω θεία με τρολάρεις.

Και τώρα εξομολογούμαι δημοσίως το περιστατικό που μου διηγούταν η νονά, δίχως ντροπή πλέον.

Εφόσον ισχύει, μπορεί να ήταν προσπάθεια να περιχαρακώσω την επικράτειά μου, να δώσω σήμα την ώρα της βάπτισης ότι εγώ είμαι το Άλφα Αρσενικό και να σταθούν όλοι μακριά μου. Αλλά δεν είναι αρκετό. Για να είσαι Α πρέπει να έχει προαποφασίσει το σύμπαν για σένα. Για να κατακτήσεις το Μανχάταν κι από εκεί τον υπόλοιπο κόσμο, πρέπει να ισχύει το εν τούτω νίκα για το οποίο έγραψε ο Λεονάρδος:

guided by a signal in the heavens… guided by a birthmark on your skin

Πρέπει στην επιφάνεια του νερού της κολυμπήθρας σου να σχηματιστεί από το λάδι Σταυρός. Πρέπει να το θέλουν τα ουράνια, να λάμψουν. Να στείλει σήμα ο Φοίβος κι όχι ο Διόνυσος.

Ο παπάς που με βάπτισε σίγουρα δεν είπε στη νονά και στους γονείς μου «αυτός είτε παπάς θα γίνει, είτε πολύ σπουδαίος». Θα μου το είχε πει η νονά.

Πάντως αν με βλέπει απ’ εκεί που βρίσκεται, ξέρει ότι την επικράτειά μου την κράτησα. Από το Α ως το Ω.