Κάτω στην Αφρική, στις τερμιτοφωλιές που έγραψαν ιστορία (και για τους τερμίτες, αν η φωλιά ξεπεράσει τα δεκαπέντε χρόνια μιλάμε για μεγάλη ιστορική παράδοση), η βασίλισσα κάποτε κουράζεται να γεννά προς συνέχιση του βασιλείου και της παράδοσής του. Καπούτ, φινίτο, δεν μπορεί άλλο. Τότε οι πιστές της εργάτριες την περικυκλώνουν και κολλώντας τα στόματά τους πάνω στο παχύ κορμί της, αρχίζουν να τη γλύφουν, μανιωδώς και αγρίως. Για τρεις με τέσσερεις μέρες, διάστημα που για έναν τερμίτη ισοδυναμεί με χρόνο μακρύ σε σύγκριση με τ΄ ανθρώπινα. Σιγά – σιγά ώστε τελικά τίποτα δεν μένει από τη γριά χοντρο-βασίλισσα που πρόδωσε τις εργάτριές της παρά μια μούμια, ένα κομμάτι από μαραμένο δέρμα.

Αν στην αποικία δεν υπάρχουν πριγκίπισσες για ν’ αναλάβουν τη διαδοχή, έτοιμες για γέννα σε θάλαμο δίπλα στο βασιλικό, αν όλες οι υποψήφιες βασίλισσες έχουν εγκαταλείψει την αποικία προς αναζήτηση νέου, δικού τους βασιλείου, η αποικία είναι καταδικασμένη.

Μεγάλο το ρίσκο. Μόνο σε ποσοστό 20% έχει βρεθεί πριγκίπισσα δίπλα στο κουφάρι της ξεχασμένης βασίλισσας.

Στη φωτογραφία ο Edward O Wilson από το οποίο έμαθα την ιστορία αυτή και την έκλεψα για σας.

(φωτογραφία Rick Friedman / Corbis via Getty Images)