Μου αρέσουν να περπατώ σε ασύχναστους δρόμους της γειτονιάς, δρόμους με αδιέξοδα και αυθαίρετα. Λίγες μέρες πριν, στην Πολυκράτους, παρατήρησα ανθισμένο και σε καρποφορία ένα θαμνώδες φυτό που μοιάζει με βάτο. Με εντυπωσίασε η ανθοφορία του μέσα στο καταχείμωνο. Στη συνέχεια το πρόσεξα και στο διπλανό πάρκο, αυτό του Πλάτωνα. Περίεργος, από πλατφόρμα αναγνώρισης φυτών όπου σήκωσα φωτογραφία του πληροφορήθηκα ότι πρόκειται (κατά 77,5%) για λαντάνα, φυτό από τους τροπικούς των αμερικανικών ηπείρων. Ξενική, θεωρείται τοξική. Βρήκε το δρόμο της σε άλλα μέρη εισβάλλοντας, το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα.

Μου άρεσε περισσότερο στο δρόμο από ό,τι στο πάρκο, έδειχνε να “ανήκει” δίπλα στην ατίθαση αρχιτεκτονική των χαμόσπιτων και των μικρών επιχειρήσεων παρά στα μεσογειακά φυτά της Ακαδημίας. Είχε φυτρώσει άναρχα για να τυλίξει το πεζοδρόμιο, μπλοκάροντας και την είσοδο του κτιρίου μιας εταιρείας, που από τα σπασμένα τζάμια στους πάνω ορόφους διαπίστωσα εγκαταλειμμένη.

Μου έφερε στο νου την παραβολή με τα ζιζάνια, τα παιδιά του διαβόλου, που θα τα θερίσουν οι άγγελοι μαζί με τα καλά παιδιά του Θεού. Αλλά τα ζιζάνια θα τα πετάξουν οι άγγελοι στη φωτιά. Μα δεν έλεγε, ήθελα για τον όμορφο εισβολέα μου ένα νέο αφήγημα. Έτσι, αμέσως θυμήθηκα κι εκείνο, το εξίσου σοφό, της Susan Wittig Albert: το ζιζάνιο ενός είναι το αγριολούλουδο ενός άλλου. Το αφήγημά μου λοιπόν δεν θα έχει διάολο, θα έχει άστεγους, τυφλούς δρόμους, σπίτια άδεια που χάσκουν, real estate και αγορές. Θα έχει ανεξάρτητους, αξιοθαύμαστους –τάχα μου– και άγριους ψηφιακούς νομάδες που ξέρουν τί τους γίνεται, προσφέροντας ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες σε άλλους μακριά. Θα έχει και Έλληνες συνομηλίκους τους, σκόρπιους στην υφήλιο ή μπαρίστες στην Ελλάδα για να σερβίρουν καφέ για ψίχουλα. Οι τελευταίοι θα είναι τα δικά σας παιδιά, που αν δεν τα νοιαστείτε δεν πρόκειται να γνοιαστεί Θεός γι' αυτά. Ούτε αγγέλους θα έχει το αφήγημα που θα φροντίσουν να δοθεί λύση. Τα ίδια τα παιδιά θα τη δώσουν, ξένοι στον τόπο τους ή εξόριστοι που θα επιστρέψουν. Θα εισβάλουν στα παλιά τα σπίτια, θα τα ανακτήσουν αγκαλιάζοντάς τα με το δηλητήριο τους, βγάζοντας λουλούδια στις πλάτες. Ο θυμός θα ανθοφορήσει, θα γίνουν αυτόχθονες ξανά, θα ρίξουν ρίζα ξανά, παντού.

Ένα θα απομείνει: να απαντήσουν στο εαυτό τους με ειλικρίνεια τί στο διάολο θέλουν να κάνουν με αυτήν την κατεστραμμένη χώρα.