Μακρύ καλοκαίρι και όπως μας πηγαίνει οι στεγνοί μήνες θα μετρήσουν μισό χρόνο. Τα ρόδια στέκονται σκασμένα ή με τη φλούδα καμμένη, άγουρα και σάπια με τις ροδιές να αποβάλουν τα φύλλα πρόωρα. Ελάχιστα σώθηκαν. Τα κυδώνια ατροφικά κι αυτά ανάμεσα σε σκονισμένη, λες σκοροφαγωμένη φυλλωσιά. Και όταν στύβεις λεμόνι είναι πέτρα, μικρά ξερολέμονα, το δέντρο έχει ρουφήξει πίσω το νερό που τα πότιζε, η φλούδα του καρπού ανάμεσα στις φέτες κίτρινη.

Χθες είχαμε δουλειές, πήραμε ένα δουλευταρά Αλβανό, κύριο μέλημα να κόψει την αγριελιά στην άκρη του κήπου, τα ψηλά κλαδιά της οποίας είχαν φτάσει κι έγλειφαν τη στέγη του γείτονα κι αυτός γκρίνιαξε. Στέγη, μέρος της οποίας έχει αντικαταστήσει με ελενίτ. Όλη η γκρίνια δική του πάντως.

Τον κορμό της αγριελιάς θα τον μπολιάσουμε την άνοιξη. Το δέντρο έδωσε ξύλο που θα κρατήσει τους επόμενους τρεις χειμώνες. Μάλλον θα κρατήσει για τις σύντομες και λιπόψυχες καρδιές πολλών επόμενων χειμώνων.

Είχαμε χθες και τον ηλεκτρολόγο. Γιατί το καλοκαίρι μπορεί να μας σνόμπαρε σε σχέση με το νερό αλλά το Σεπτέμβρη τίμησε τη γειτονιά με τον κεραυνό. Έκαψε τηλεόραση, κεραία, ρούτερ κι ένα ξεχασμένο σταθερό τηλέφωνο που σπανίως τιμούσαμε.

Επέτειος του Όχι σήμερα και χθες σα νύχτωσε, κουρασμένος από τη μέρα κάθισα αναπαυτικά στο μπαλκόνι μου να απολαύσω τη γυάλινη ξαστεριά. Ένα κουνούπι, ένα μόνο, επιτέθηκε αεροπλανικά να διεκδικήσει επίμονα την υγρασία του αίματός μου που εισέβαλε στην υποτιθεμένη επικράτειά του.