Δεν βαριέσαι, το 112 θα πει ό, τι έχει να πει, ξανά και ξανά, και οι φωτιές θα κάψουν ό, τι έχουν να κάψουν. Έτσι κι αλλιώς όλα κάποια στιγμή θα καούν. Αυτή ήταν η δήλωση του Πρωθυπουργού αναφορικά με σχεδιαζόμενο έργο τουριστικό κι αναπτυξιακό στο δάσος του Ερημίτη στην Κέρκυρα: «κάποια στιγμή θα καεί». Η οποία δήλωση δείχνει ξεκάθαρα μία συγκεκριμένη αντίληψη που αφορά σ’ όλο το φυσικό περιβάλλον της χώρας. Δεν συσχετίζω την τοποθέτηση αιολικών πάρκων στα καμένα (για όνομα, ποτέ εγώ τέτοιες σκέψεις). Αυτό που κάνω είναι να το ανεβάσω επίπεδα παραπάνω, στην τρέχουσα οριζόντια προσέγγιση της περιβαλλοντικής διαχείρισης για την Ελλάδα που αναδεικνύει τα κακώς κείμενα ως χρυσή ευκαιρία για επενδύσεις βιώσιμες και πράσινες. Ιδιαίτερα τις καταστροφές. Όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα από το παλιό – είτε ως φύση, είτε ως κοινωνία, είτε ως οικονομία. Τότε που θα γεννηθεί το καινούργιο, όπως καρτούν σε περιβαλλοντική μπροσούρα αλυσίδας σούπερ μάρκετ, με δεντράκια και λοφάκια κάτω από καθαρό ουρανό και ήλιο, όπου θα τρέχει ο Μπόλεκ με το Λόλεκ.

Γιατί είτε πλημμύρα έχουμε, είτε πυρκαγιά, όλα θα τα αντιμετωπίσουμε, πάντα θα υπάρξει μία απευθείας σύνδεση εξπρές με μία έμπειρη ολλανδική εταιρεία συμβούλων, πάντα θα υπάρξει ένας Μπένος πολύ professional και περισσότερο new age, ένας Μπένος που ως νέος Μπερνστάιν θα συνθέτει όνειρα.

Το αόρατο χέρι του θεού της αγοράς θα μας γιάνει και θα μας προστατεύει, το έχει βεβαιώσει και ο ποιητής.

Γιατί είμαστε μικρά παιδιά, είμαστε δυο Ελληνάκια, μεσ’ στα γαλάζια πέλαγα και στ’ άσπρα συννεφάκια.