Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη και κυριακάτικο περπάτημα από την Καλαμαριά έως την αρχή της Εγνατίας. Ο προσανατολισμός της πόλης σαν της Αθήνας. Ο Θερμαϊκός, όπως ο Σαρωνικός, κατεβαίνει νότο κι ανοίγει ανατολή. Όπως ο λόφος της Καστέλλας από το Παλαιό Φάληρο, έτσι απ’ τη Θεσσαλονίκη στα νοτιοδυτικά το κατακόρυφο στοιχείο, το ψηλότερο, καρφώνει την απλωσιά και της δίνει θεμέλιο – ταυτότητα, βάρος: για να μην πελαγώνει. Στη σωστή απόσταση αναλογικά ο Όλυμπος από Θεσσαλονίκη - όπως η Καστέλλα από το Παλαιό Φάληρο: για μη συνθλίβει η κλειστοφοβία το χώρο.

Η ελληνική ομόκεντρη τεκτονική αναδιπλώνει το τοπίο της χώρας σε παράλληλα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά. Επανάληψη των χαρακτηριστικών σε τέτοια συχνότητα ώστε να τα περικλείει το οπτικό πεδίο, να γίνεται αντιληπτό το ύψος κόντρα στο βάθος. Οροσειρές και κόλποι ξεκινούν από τα βορειοδυτικά για τα νοτιοανατολικά. Τρέχουν σε σειρά στο νου όπως τα πεύκα μιας εκδρομής που δεν ξεχνιέται.

Ένα πανό σε μπαλκόνι διαμαρτύρεται για την περιούσια της Εκκλησίας, να το βλέπουν οι περιπατητές. Κάπως εκτός χρόνου στους καιρούς ρευστοποίησης της ελληνικής περιουσίας μέσω της Golden Visa.