Συχνά, όταν περπατώ στην πόλη, κόσμος με σταματά και με ρωτά: «Μα επιτέλους, τι σου αρέσει τόσο στην Αθήνα;». Διάφορα πράγματα ειδικά, αλλά το τι μου αρέσει ειδικά είναι αρκετά ως πολύ εκτός θέματος. Γιατί το κρίσιμο δεν είναι η Αθήνα. Το κρίσιμο είναι το μέρος που ο καθένας ζει. Ο κύριος Χιραγιάμα του “Perfect Days”,  στο Τόκιο έτυχε να ζει, το Τόκιο είναι που του αρέσει. O Πάτερσον του “Paterson”, στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ έτυχε να ζει, το Πάτερσον είναι που του αρέσει. Και πάει λέγοντας. Δεν χρειάζεται να ζεις σε ταινία για να αγαπάς το μέρος που ζεις. Γίνεται και εκτός. 

Τα μέρη που ζούμε είναι δευτερευόντως τόποι με υπέρ και κατά, ομορφιές και ασχήμιες, λειτουργικότητες και δυσλειτουργίες. Πρωτίστως είναι ενεργειακά πεδία. Ψυχικές προεκτάσεις μας. Τα ρούχα τα οποία φοράει η καθημερινότητά μας. Τα σεντόνια πάνω στα οποία ξαπλώνουν τα χρόνια μας. Το θαύμα του κόσμου και της ζωής κάθε νέο πρωινό που θα καταφέρουμε ξανά να ανοίξουμε τα μάτια μας, κάθε νέα βραδιά που θα τα διασχίσουμε με μάτια μισάνοιχτα. Η σχέση μας μαζί τους δεν μπορεί να είναι σχέση κριτικής αποτίμησης μηδέν ως πέντε αστέρων. 

Δεν είναι χώρος, είναι κατεξοχήν χωρόχρονος. Δεν μετακινούμαστε μέσα τους μόνο στο σήμερα, αλλά κατεξοχήν και στο χθες. Έχεις ξαναπεράσει από το συγκεκριμένο σημείο. Ήσουν κάποιος άλλος. Δηλαδή ακριβώς εσύ. Πόσες φορές θα περάσεις ξανά ακόμα; Πόσα ακόμη αύριο σου αναλογούν; Μέχρι πότε αυτή η πόλη; Μέχρι πότε εσύ; Υπάρχει στα αλήθεια ή μήπως τη φαντάστηκες; Υπάρχεις στα αλήθεια ή μήπως σε φαντάστηκαν; Και μετά; Θα σε βάλουν στο χώμα της; Θα γίνεις παρανάλωμα πυρός; Δεν θα μπορείς να τη βλέπεις τότε. Δεν θα μπορείς να την περπατάς. 

Για αυτό τώρα. Είναι επιτακτικό. Τώρα. Για όσο ακόμα. Περπάτησέ την. Κοίτα την. Μίλα της. Άκουσέ την. Δες πόσο γενναιόδωρη είναι. Πόσους άλλους ανθρώπους χωράει στα σκεπάσματά της. Δες τους ανθρώπους. Στις δουλειές τους. Στα καφέ τους. Στα μάρκετ τους. Στον τυφλό τους πανικό. Να τα βγάλουν πέρα. Να αντέξουν. Να αντέξουν και να είναι και καλά. Όσο περισσότερο γίνεται. Δεν γίνεται πάντα. Είναι συχνά που δεν γίνεται. Αλλά κι όταν δεν γίνεται, η πόλη θα είναι πάντα εκεί για σένα. Δεν χρειάζεται καν να τη ρωτήσεις. Το ναι της είναι δεδομένο. Μπορείς να βγεις και να περιηγηθείς στους δρόμους της. Ούτε αυτή θα σε ρωτήσει γιατί. Δεν έχει ανάγκη να μάθει. Δεν έχει καν ανάγκη να την αγαπάς. 

Αλλά πίστεψέ με. Δεν ξέρεις τι χάνεις αν δεν την αγαπάς.