Ποτέ δεν συμπάθησα τον Αύγουστο. Ό, τι προσδοκία υπήρχε για το καλοκαίρι την έκαψε ο Ιούλιος. Ακόμα και αυτό το δήθεν της γλυκιάς παραίτησης στην έρημη πόλη, των ήσυχων ημερών του μήνα σε άδειους δρόμους με τους παραμένοντες να μαζεύονται σε θερινούς κινηματογράφους, το νιώθω πλέον αποπνικτικό παρά απαλυντικό. Ο ήλιος σε καθοδική πορεία εδώ και σαράντα μέρες και, τελικά, ο Ιούνιος είναι ο μήνας ο καλύτερος με τη μεγάλη υπόσχεση και με τη χαρά και την πεποίθηση ότι θα τηρηθεί.

Ας πάγωνε ο χρόνος εκείνο το μήνα.

Όντως, κακία στην κυριολεξία οι νιφάδες χιονιού του Νίτσε μέσα στον Ιούνιο, αλλά λυτρωτική εκείνη η σταγόνα βροχής του Ελύτη που σκοτώνει το καλοκαίρι. Λυτρωτική όπως τα σύννεφα που έβλεπα να μαζεύονται στην κορφή του Αίνου στα τέλη του Αυγούστου και επιθυμούσα μπουχτισμένος από αποχαύνωση, αλλά εξιταρισμένος, την πολυκοσμία της χειμωνιάτικης Αθήνας, να χαζεύω βιαστικούς άντρες στους δρόμους στα γκρίζα παλτά τους.

Τότε υπήρχε ακόμα εναλλαγή εποχών στη ροή του μυαλού και όχι η ανοησία ονομάτων ακραίων καιρικών φαινομένων, ώστε να παραμείνουν στη μνήμη με το φόβο που εμφύτευσαν.