Τα καλοκαίρια, τα μεσημέρια, άκουγα μικρός από το ραδιοφωνάκι δίπλα στο προσκέφαλο τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού και στη συνέχεια τις ανακοινώσεις του πολεμικού ναυτικού. Γερασμένα αδέρφια που ζητούσαν χαμένα γερασμένα αδέλφια, ανίψια γεννημένα στην Ελλάδα που έψαχναν χαμένα αδέρφια νεκρών πλέον γονιών. Αμέσως μετά τα πεδία βολής στα πέλαγα, οι συντεταγμένες πετραδάκια ακίνητα σε ανοιχτή φωτεινή θάλασσα, τόσο λάδι θάλασσα που περπατούσα με το νου πάνω στο νερό ως τους πέρα αριθμούς, οι βολές γραμμές ατμού να διασταυρώνονται από πάνω μου, ίχνη αεροπλάνων σε αψεγάδιαστο και ακίνδυνο ουρανό ενός τόπου όπου κακό δεν επρόκειτο να ξανασυμβεί, όπου χαμένα αδέρφια θα ξανάσμιγαν κι ο ανιψιός θα έβρισκε το θείο τον οποίο είχε συναντήσει μόνο στα λόγια του πατέρα, μια υπόσχεση στο νεκρό πατέρα.

Κλείνει ο Αύγουστος του ταραγμένου ΄24 στα 102 του '22. Αν είναι κάτι το οποίο κατάφερα είναι φορές μια γαλήνη και σας την εμπιστεύομαι. Είτε απέναντι από τη θάλασσα στην ησυχία της εξοχής, είτε κοιτώντας, λίγα χρόνια τώρα, από τη στάση του λεωφορείου τον αλλοδαπό με το μικρομάγαζο απέναντι, πάντα ήρεμο.

Τόσο ήρεμο, που αναρωτιέμαι κατά πόσο κρύβει την έννοια ενός αδερφού κάπου σε μακρινούς, δικούς του αριθμούς.