Προσωπική θέση σήμερα. Δύο είναι οι σεξουαλικές ταυτότητες που υφίστανται και έχουν ειδικό βάρος για τη διεκδίκηση ισονομίας: των ομοφυλόφιλων ατόμων (αντρών και γυναικών) και των διεμφυλικών ατόμων. Η πρώτη περίπτωση αφορά στο σεξουαλικό προσανατολισμό, άτομα που επιθυμούν άτομα του ίδιου φύλου - όλο το πακέτο: σεξουαλική επιθυμία, ερωτική, επιθυμία για σύντροφο, ώστε ο προσανατολισμός αυτός να αφορά και στην ύπαρξη των ατόμων αυτών εντός της κοινωνίας και να καθιστά αναγκαία την ισόνομη μεταχείριση εκ μέρους της. Η δεύτερη περίπτωση αφορά στο κοινωνικό φύλο, άτομα τα οποία ανεξαρτήτως του σεξουαλικού προσανατολισμού τους θέλουν να προσλαμβάνονται σε μια κοινωνία (και τις νόρμες που την έχουν σμιλέψει) αποδεσμευμένα από όρους και προσδοκώμενες συμπεριφορές που σχετίζονται με το βιολογικό τους φύλλο.

Καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν μπορεί να καταργήσει τη βιολογία, το βιολογικό φύλλο: αρσενικό, θηλυκό και, βέβαια, το ίντερσεξ (διαφυλικά άτομα που γεννιούνται με φυσικές παραλλαγές στα χαρακτηριστικά του βιολογικού τους φύλου). Οποιαδήποτε διεκδίκηση ισονομίας για τα ομοφυλόφιλα και τα διεμφυλικά άτομα δεν μπορεί να ανατρέπει τη βιολογία. Αυτό που γράφω αφορά ιδιαίτερα στις διεκδικήσεις των διεμφυλικών ατόμων.

Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, με τον τρόπο που διεκδικεί, στέλνει ασαφή μηνύματα τα οποία προσλαμβάνονται ότι στοχεύουν να ανατρέψουν κοινωνικές νόρμες οι οποίες καλώς και υγιώς έχουν στηθεί σε θεμέλια που συμπεριλαμβάνουν την ανθρώπινη βιολογία. Ασαφή μηνύματα, όταν το ζητούμενο είναι η ισονομία που εξ ορισμού απαιτεί προσδιορισμένα αιτήματα.

Στη εφηβεία μου, ασάφεια και ρευστότητα εξέπεμπε η ποπ κουλτούρα με την οποία μεγάλωσα και που εξακολουθώ ν' αγαπώ (π.χ. glam rock, David Bowie). Δεν στόχευε στην ανατροπή του κοινωνικού οικοδομήματος αλλά στην ανατίναξη της μονολιθικότητας αναφορικά με τον αποκλεισμό και την εκδίωξη του διαφορετικού. Ένα ευρύτερο διάχυτο αίτημα που μέσω συμβόλων και της τέχνης (έχει σημασία αυτό) έδωσε θάρρος και φώτισε σημεία στα οποία αργότερα μπόρεσαν να προσδέσουν οι αποκρυσταλλωμένες κι εύλογες διεκδικήσεις σεξουαλικών ταυτοτήτων για ισονομία.

Διεκδικήσεις από ρευστές καταστάσεις οι οποίες ορθώς προσλαμβάνονται ως επιλογές lifestyle δεν γίνεται να απαιτούν συγκεκριμένα δικαιώματα ισονομίας, πέρα από τη νομική ομπρέλα προστασίας που παρέχεται σε όλους τους πολίτες μιας χώρας.

Το backlash, η γενικευμένη αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στην αμετροέπεια του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος έχει αρχίσει. Φοβάμαι ότι αν δεν επαναπροσδιορίσουμε θα συμπαρασύρει τα κεκτημένα, αυτά που με κόπο (κοινωνικό και προσωπικό) κατακτήσαμε.

Ποτέ δεν γνώρισα άτομο που ένιωθε δυστυχισμένο επειδή μεγάλωνε ως queer στα Τρίκαλα. Ομοφυλόφιλους από τα Τρίκαλα που μεγάλωσαν με τη θλίψη και το φόβο του κοινωνικού αποκλεισμού (κι όχι μόνο κοινωνικού, δάσκαλους για παράδειγμα) γνώρισα (το queer ως σεξουαλική ταυτότητα κι όχι με την έννοια του τρελού του χωριού, που κι αυτός έχει τα δικαιώματά του τα οποία όμως δεν αποτελούν θέμα αυτής της συζήτησης). Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας που χρησιμοποιεί τον όρο, άκριτα κατά τη γνώμη μου, αν γνωρίζει κάτι περισσότερο ας το πει.

ΥΓ1. Τα αν χρησιμοποιούν τα καθεστώτα των δυτικών χωρών παροχές σε ΛΟΑΤΚΙ+ διεκδικήσεις για να αμβλύνουν δυσαρέσκεια από ανισότητα που προέρχεται από ταξικές διαφορές - οικονομικούς όρους - είναι άλλη, μεγάλη συζήτηση που δεν θέλω ν' αγγίξω σε αυτή την ανάρτηση πλην της αναφοράς πάλι στο φόβο μου για  backlash.

ΥΓ2. Τέλη δεκαετίας του 80 στις ΗΠΑ έγινε απενοχοποίηση του όρου queer (στην κυριολεξία σημαίνει αλλόκοτος και ήταν αντίστοιχος του ελληνικού αδερφή), ώστε να αδρανοποιηθεί η τοξικότητά του και να γίνει όρος αυτοπροσδιορισμού όπως το gay (που αρχικά σήμαινε χαρούμενος, εύθυμος). Μετά από 30 χρόνια το queer προσδιορίζει μια σεξουαλική ταυτότητα που κατά τη γνώμη μου δεν υφίσταται, είναι κατασκευασμένη.