Μετακομίζοντας από τα Γιαννιτσά του 1965 στη Θεσσαλονίκη πίστευα πως ο παράδεισος ήταν όντως επίγειος. Είχα την εντύπωση πως ήμουν ένας δεκαεπτάχρονος διανοούμενος, συνδρομητής στις Εποχές και στην Νέα Εστία, που μόλις είχε υπογράψει τον μυριοστό του στίχο το 1964. Η πόλη βρισκόταν στην διάθεσή μου ακριβώς πάνω στις μέρες της Αποστασίας κι ενώ από την ΧΑΝΘ ακουγόταν το πιάνο του Λουκιανού Κηλαηδόνη και ο Αλέξης Ασλάνογλου με μια φθαρμένη τσάντα πηγαινοέρχονταν από το Πολυτεχνείο στο Συντριβάνι. Άσε που εκείνο τον καιρό στήνονταν το γλυπτό του Ζογγολόπουλου κι ένας σύλλογος, ο Πολύγνωτος-Παιώνιος, διατείνονταν ότι το έργο είχε επίδραση από την ουρά του γαϊδάρου του Πικάσο με την οποία ο καλλιτέχνης κορόιδευε την κοινωνία.

Στο μυαλό μου ηχούσε το παραδοσιακό τραγούδι της εποχής Ερρίκου του 8ου, ονόματι Γκρίνσλιβς με το οποίο κατέβαινα από το πάρκο της ΧΑΝΘ στην παραλία. Ξαφνικά πέφτω πάνω στο φίλο μου τον Μπίλη που όπως εγώ ετοιμαζόμουν για Λονδίνο εκείνος είχε βάλει πλώρη για το Κόκομο της Ινδιάνα. Το μόνο που θυμάμαι απ' την κουβέντα μας ήταν η φράση του «εδώ που φτάσαμε μάλλον δικτατορία». Ήταν βλέπετε ο θάνατος του Πέτρουλα και το «Γαργάλατα» που θάμπωναν την εικόνα της πολιτικής ξεφτίλας.

Όταν χωρίσαμε φρόντισα να πάω στο Σαμούχο κι αγόρασα τον Άμλετ σε πέιπερ μπακ με ένα λαμπρό εξώφυλλο του Μίλτον Γκλέιζερ. Ώστε όταν βρέθηκα στο κουπέ κρατώντας εκτός των άλλων ένα δήθεν ψαγμένο έργο του Πάουντ πρόσεξα πως ο απέναντί μου υπότροφος, ονόματι Χρήστος Μεμής κρατούσε μια αντίστοιχη σοφία του Ελιοτ. Εντέλει περάσαμε την Μάγχη και τα υπόλοιπα δεν ήταν καν Ιστορία αλλά η εντύπωση τριών τραγουδιών: Χέλπ των Μπήτλς, Σατισφάξιον των Στόουνς και το Αι γκατ γιου μπέιμπ των Σόνι εν Σερ.

Επιστρέφοντας με τη μισή Ελλάδα καμμένη και την άλλη ρεζιλεμένη κατάφερα να μεταφράσω το Γκρίνσλιβς ως βαλσάκι το εξής:

Θα ξαναρθώ με τον άνεμο 

που γεμίζει τ' άστρα και τις μυρτιές

στη θάλασσα μιας ωραίας γης 

ω Ελλάδα μου μές τις φωτιές 

Καημός αγάπη φθινόπωρο 

μιλούν για σένα που έφυγες 

γεμάτη ελπίδα και προσμονή 

στο φως του αξέχαστου χτες.