Στην τηλεοπτική παραφιλολογία, είναι συνήθης η εικόνα ανθρώπου που μιλά μπροστά από μια προσωπική βιβλιοθήκη. Το βλέμμα του θεατή διατρέχει αφηρημένα ή σκοπίμως αυτήν την συνύπαρξη εμψύχου όντος με άψυχα, αν και ομιλούντα έργα.

Η βιβλιοθήκη είναι κοινωνική ασπίδα. Ιδίως αν βρίσκεται στην πλάτη του ανθρώπου. Οποιαδήποτε άλλη σχέση, ήτοι βιβλίων σε χαριτωμένους σωρούς ή μισάνοιχτα για να τεκμηριωθεί η τέχνη της διανόησης, είναι τζιβιτζιλίκια σκηνοθετικά και αποτυγχάνουν.

Γενικά, σε εκπομπή κουλτούρας, τα τακτοπιημένα όπισθεν βιβλία, προδίδουν πως ο εικονιζόμενος λανσάρει ένα ύφος, και πολύ σπάνια η κάμερα τον δείχνει να ίσταται ενώπιον μισάνοιχτου βιβλιου - η απάτη, βλέπετε, παραείναι προφανής. Πάντως βιβλία κοάζοντα το ιδιώνυμό τους «βρεκεκέξ» προδίδονται είτε από πλησμονή δερματόδέτων εκδόσεων, ήτοι από βιβλία όπου η ράχη των δεν γράφει στην πλάτη των κάτι αντιπροσωπευτικό.