Του Σύριζα η εξέλιξη έχει ενδιαφέρον εν τη διγλωσσία του. Σε δύο απανωτές εκλογές του 2015, έπιασε πρωτοπορία στο πεδίο του 35+, με βοηθό και επικουρούντα τον Καμμένο με τους ΑΝΕΛους του. Βέβαια, λίγοι πρόσεξαν ότι αποξενώθηκε από την Αριστερά και ιδίως τον Αριστερισμό.

Καταβλήθηκε τεράστια προσπάθεια να μεταβληθεί σε προσωποπαγές κόμμα ή κίνημα, με έντονη προβολή του αρχηγού του. Αλλά το 2019, ο Τσίπρας πήρε την ματαιόσπουδη πρωτοβουλία να αναλάβει προσωπικά τη «νίκη». Το αποτέλασμα ήταν ολέθριο σε τρεις αναμετρήσεις και δεν άλλαξε στα χρόνια που ακολούθησαν.

Βέβαια, κατ' όνομα, ο Σύριζα εμφανίστηκε ως μετωπικό χαράκωμα της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά προσώρας, αγγίζει δημοσκοπικά ποσοστό κάτω του 25% και πολλά λέω. Οι αριστεριστές δεν δείχνουν ανάκαμψη, ενώ το παλαιό ΠΑΣΟΚ, αναμένεται να «πιάσει» τουλάχιστον το δέκατο του εκλογικού σώματος.

Το θέμα (ή το δράμα) έγκειται πως ο φαμιλιαρισμός του Μητσοτάκη, με ψήγματα περονικού περσοναλισμού και ενέσεις προβολής των παιδιών του στα λημέρια του Μπάιντεν, μάλλον θα κυμανθεί στο ένα τρίτο της εθνικής ψήφου. Αν και κατάφερε να μη θυμόμαστε παρά ελάχιστους υπουργούς του και δύσκολα να καταλαβαίνουμε που ακριβώς στοχεύουν.

Σε κάθε περίπτωση, δεν αποκλείω κάποιον ηνίοχο που θα προέλθει από εθνική έκπληξη.