Ο Τούρκος απειλεί. Είναι προφανές. Εμείς, σα να παίζουμε λάτιν σήριαλ, τύπου Κονσουέλο. Βγάζουμε στα κανάλια κάθε παθημένο επάγγελμα, αποστράτους, διεθνολόγους, πανεπιστημιακούς και άλλα είδη ανθρώπων, ενώ οι δημοσιογράφοι είναι που αγκιτάρουν την κρίση.

Είναι δουλειά της Ελλάδας να εκτιμά την κατάσταση και ο στρατηγικός σχεδιασμός πρέπει να έχει απόλυτη προτεραιότητα. Αμήχανα σκετσάκια του στύλ «Είδα τον Ερτοχάνη και τον τάπωσα» δεν έχουν καμία σχέση. Κάποτε η χώρα πρέπει να καταλάβει πως οι εναπομείναντες Γραικοί είμαστε τα απολειφάδια μεγάλων βαρβαρικών πολέμων που μια στις δέκα οδηγούν σε ήττες και εννιά στις δέκα περιπτώσεις νικάμε περίτρανα. Κανένας Έλληνας δεν πρέπει να το παίζει συνεταιράκι της Πολιτικής.

Στον ελληνόφωνο κόσμο, υποδεχτήκαμε Πέρσες, Γαλάτες, Ρωμαίους, εκατό είδη βαρβάρων Άραβες, Αβάρους, βαλκανίους ατάκτους και πλείστα απειλητικά σερσελέμια. Χαρακτηριστικά: όταν ο Ηράκλειος, ο υδρόφοβος, πολεμούσε αλλού και άφησε τον γιό του στο πόδι του, οι Αβαρες πολιόρκησαν την Πόλη και ο άλλος ζητούσε, όπως όλοι οι βάρβαροι, τρόφιμα και καλούδια και άλλα πολυτελή. Ο γιόκας τα έστειλε, σχολιάζοντας: «εγώ και μισούμενος αγαπώ και πολεμούμενος εις αγάπην προτρέχω». Μήτε απειλές, μήτε τηλεοράσεις. Ακολούθησε ο Ακάθιστος Ύμνος και χιλιάδες οχτροί στα θυμαράκια.

Ή είμαστε έτοιμοι για πόλεμο, ή περιμένουμε να μας σώσουν. Ο Τουρκαλάς φέρεται όπως οι μυριάδες βαρβαράκοι που μας ήρθαν ως μουσαφίρηδες. Μονόδρομος είναι να πιάσουμε κάθε δυνητικό σύμμαχο, να απαιτήσουμε τη βοήθεια που απαιτείται, να διαπραγματευτούμε ανταλλάγματα και να σαπίσουμε τον αντίπαλο ώσπου να  βγάλει τα τζίτζιλά του. Αθλιότητες του τύπου «όπου να 'ναι η πρωθυπουργάρα μας θα ταπώσει τον σουλτάνο» πρέπει να λείψουν. Κανονικά, παίρνουμε τους λαούς που δήλωσαν σύμμαχοι, ζητάμε άνευ ντροπής βοήθεια, την λαμβάνουμε, δίδουμε τα ανταλλάγματα και αλαλιάζουμε τους Μπαχτσελήδες έως τον θάνατο.

Όλα τα άλλα είναι τύπου πλοκής σε σήριαλ α λα κονσουέλο. Α μα πια!