Υπήρχε ένα αστείο όταν πήγαινα στο δημοτικό. Ήταν η απάντηση στο ερώτημα ποιοι ήταν οι δώδεκα μαθητές του Ιησού: Οι δώδεκα μαθητές του Χριστού ήταν έξι, οι εξής τρεις, ο Ιωάννης.

Αυτό θυμήθηκα όταν διάβασα για τη σχεδιαζόμενη επένδυση της Άμαζον στην Ελλάδα σε τρία μεγαθήρια αιολικών πάρκων σε Πελοπόννησο, Κεντρική και Δυτική Μακεδονία (με συγχρηματοδότηση βεβαίως από την Εθνική Τράπεζα και το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας). Γιατί μετά την τόση συζήτηση και την πιπίλα χρόνων για την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις, την εξωστρέφεια και την ελεύθερη αγορά, μετά από τόσους όρθιους γκουρού σε σεμινάρια και παρουσιάσεις αυτοβελτίωσης, δίχως καν σημειώσεις και δίχως εμφανές μικρόφωνο να σηκώνουν τα χέρια και να κηρύσσουν στο έθνος, που καταλήξαμε; Σε ανεμογεννήτριες – πάλι.

Δυστοκία σε όραμα όλων των πολιτικών ηγεσιών αλλά κι ενός ολόκληρου λαού, γονατισμένου η αλήθεια.

Τουλάχιστον ας ήταν η πρόταση την Άμαζον για μονάδα παραγωγής δικών της ντρον προς ντελίβερι των αγαθών της κατ’ οίκον, με εμφανή πάνω τους μια ελληνική σημαιούλα την οποία θα επέβαλε η πολυεθνική στην Ούρσουλα της Ανταγωνιστικότητας, ώστε να γέμιζαν από εμάς οι ουρανοί της EU. Επιφοίτηση, θα είχε κάτι από φως και Ελύτη, από πέλαγα και σύννεφα. Και θα τόνωνε την εθνική μας ταυτότητα σε πείσμα της νεοταξικής γουόκ ατζέντας.