Γελούσαμε κάποτε με το “αστείο” του “προσεχώς Βουλγάρες”. Ξενέρωμα αν το αστείο συνοδευόταν από πιστοποιητικό που να αποδείκνυε ότι οι Βουλγάρες του μέλλοντος ήταν ενήλικες - υποθέτοντας ότι μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο πριν σκάσουμε στο γέλιο, ότι μας περνούσε από το μυαλό. Εκείνα τα χρόνια που κάποιοι, κάποιες, προειδοποιούσαν για τον εκφυλισμό της χώρας σε κέντρο εμπορίου ανθρώπων με σκοπό το κέρδος από τη σεξουαλική δουλεία.

Αδιαφορία μας για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας, πίσω από την Ομόνοια, με τους ανήλικους αλλοδαπούς να προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες για ψίχουλα έξω από πορνοκινηματογράφους, δίπλα στο αστυνομικό τμήμα.  

Δίπλα συνέβαιναν αυτά. Εμείς πεισμένοι για ένα παράλληλο σύμπαν του “μακριά από μας”.

Η δολοφονία του Φύσσα μας ξύπνησε: αυτά θα συμβαίνουν από μας, για μας. Το μέλλον ήρθε.

Κάπως αργά να μιλάμε για συγκάλυψη και ατιμωρησία όταν από τη δεκαετία του '90 κάποιοι λίγοι μιλούσαν στην ελληνική κοινωνία για την τραγωδία του “προσεχώς Βουλγάρες” - ότι η αναισθησία που αποκτούσαμε στο δηλητήριο δεν θα σταματούσε στη γραμμή της φαντασίωσής μας, ότι δεν θα άλλαζε σε ανοσία για μας, τους Έλληνες.