Από την έκθεση ψηφιακής τέχνης Plásmata: Bodies, Dreams, and Data της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίο του Άρεως. Σύμφωνα με την περιγραφή ανάμεσα στα 25 διεθνή έργα ένα τεχνητό φεγγάρι κι ένας τεράστιος κόκκινος πλανήτης. Και η υπόσχεση να διασκεδάσω και να προβληματιστώ.

Δεν διασκέδασα και μηδενικός ο προβληματισμός μου (αν θέλω να προβληματιστώ στο πλαίσιο που το θέτει η περιγραφή μάλλον θα ανοίξω βιβλίο αστρονομίας).

Ομολογώ ότι με εντυπωσίασε η μεγάλη κόκκινη καρδιά (δεν μου φέρνει σε πλανήτη αν σε αυτή η συγκεκριμένη αναφορά), το έργο Divided το οποίο προσωρινά έχει αποσυρθεί λόγω ισχυρών ανέμων. Ενθουσιασμός παλιμπαιδισμού καθώς μου θύμισε τα γιαπωνέζικα έργα φαντασίας που με γοήτευαν μικρός. Μου θύμισε επίσης την καρδιά στο Division Bell των Pink Floyd το οποίο άκουσα δίχως ιδιαίτερο ενθουσιασμό όταν κυκλοφόρησε. Είχα για χρόνια περάσει την εφηβεία.

Μικρός, μέσα από βιβλίο, αγάπησα τους Πατατοφάγους τους Βαν Γκογκ. Μεγάλο το αποτύπωμα του πίνακα στην καρδιά μου, είχε φόβο κι αυτόν τον φόβο αγάπησα: τα χείλη τους, τα μάτια, τα χέρια – το φως από πάνω, όσο φως ήταν αναγκαίο για να προβάλει αυτά τα χείλη, τα μάτια και τα χέρια.

Ενήλικας σαν επισκέφτηκα το Μουσείο με τον πίνακα, εντυπωσιάστηκα με το μέγεθός του. Μικρότερο από όσο το είχα μετρήσει στο μυαλό μου.

Στο Πεδίο του Άρεως την έκθεση στηρίζουν 250 τετραγωνικά μέτρα οθονών LED και 40 συσσωρευτές που συλλέγουν ηλιακή ενέργεια.

Οι καιροί αλλάζουν κάθε καιρός με τα δικά του σήματα προς τις παιδικές καρδιές. Δεν θέλω να προβλέψω, κυρίως δεν θέλω να απαξιώσω. Θετικό το αποτέλεσμα της έκθεσης αν τους προκαλεί το ενδιαφέρον για την επιστήμη. Για την επιστήμη όμως όχι για το Netflix, το δεύτερο δεν έχει την ανάγκη της έκθεσης.