Για κάποιο λόγο δεν τρελαινόμουν για τα παγωτά όταν ήμουν παιδί. Ούτε για τη σοκολάτα. Γενικά τα γλυκά μου ήταν αδιάφορα εκτός από κάποιες καραμέλες, τις "φλόκες" και κάτι παστίλιες κόκκινες ζαχαρωτές που μαλάκωναν στο στόμα.

Ο πατέρας μου ήταν ο γλυκατζής και του άρεσε πολύ το παγωτό. Θυμάμαι πως το έτρωγε, κροτάλιζε η γλώσσα του στον ουρανίσκο από ευχαρίστηση και γλάρωνε το βλέμμα του όντας προσηλωμένος στη γευστική απόλαυση κάθε που πηγαίναμε οικογενειακώς για παγωτό.

Αντίθετα εγώ πιτσιρικάς δεν μετρούσα παγωτά τα καλοκαίρια. Μίζερο ήταν. Αλλά τα αγάπησα καθώς μεγάλωνα και τα τρώω πλέον με την ίδια ευχαρίστηση, όμοια με του πατέρα μου, χειμώνα καλοκαίρι. Εξακολουθώ πάντως να μην τα μετρώ. Καθώς γερνάμε μετράμε τα δυσάρεστα, αυτά γραπώνει η μνήμη μας με πείσμα. Μίζερο κι αυτό.

Μεγάλη γευστική επινόηση λοιπόν το παγωτό, με τεράστια κοινωνική προσφορά. Έχω δει ζευγάρια να πίνουν καφέ για ώρες αμίλητα, τα βλέμματά τους αλλού, αποκλίνουν από το οικείο πρόσωπο. Παλιά ήταν οι εφημερίδες, τώρα πλέον η προσήλωση στο κινητό. Αλλά δεν έχω δει ούτε μία φορά ζευγάρι να τρώει παγωτό χωρίς να κοιτάζει ο ένας τον άλλον στα μάτια. Να κροταλίζουν - τουπ τουπ - οι γλώσσες πάνω από τα δόντια προς τον ουρανίσκο.

Και χαίρομαι σαν αντικρίζω το ίδιο γλαρωμένο βλέμμα στα μάτια τους όπως στα μάτια του μακαρίτη του πατέρα μου.