Στην πλατεία των Τάιμς απ’ την άκρη του ματιού μου τράβηξε την προσοχή μια φωτογραφία, ένα πλακάτ που έδειχνε κάτι σαν κομμάτια κρέατος μέσα σε αίμα. Κοντοστάθηκα κι αμέσως μια γυναικεία φωνή με ρώτησε αν ήθελα να δω φωτογραφίες από έμβρυα που είχαν θανατωθεί από άμβλωση (ίσως είπε μωρά). Ξαφνιάστηκα, γλυκιά αυτή η νέα γυναίκα, έδειχνε καλλιεργημένη, μετρημένη και νοήμων. Όχι το μακρύ μαλλί, βαμμένο ξανθό με το κόκκινο κασκέτο – the MAGA hat - και το άγριο πρόσωπο.

«Είμαι από την Ευρώπη, δεν με αφορά», απάντησα αμήχανα. Χαμογέλασε.

Όλοι άντρες η σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου το 1973, τότε με την απόφαση Roe v. Wade, η οποία νομιμοποίησε τις αμβλώσεις.

Πολλά είναι αυτά που διχάζουν τους Αμερικανούς. Μέσα σε αυτά, άποψή μου που διαμορφώθηκε παρακολουθώντας τους, η άκαμπτη θεώρηση και ερμηνεία του Συντάγματος στην αντιμετώπιση αναγκών μιας κοινωνίας σε διαρκή αλλαγή.

Ίσως η προτεσταντική τους ρίζα. Χάνουν την μπάλα και ένοχοι όλοι τους, μέσα κι ο τρόπος που απαξιώνουν εξευτελιστικά οι αυτοαποκαλούμενοι liberals όποιον έχει αντίθετη άποψη.

Στην πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι βρέθηκα κάποτε σε ανάλογη κατάσταση. Τέλη δεκαετίας του ’90 (ίσως αρχές του 2000) στο ταχυδρομείο. Μια αφίσα κατά των αμβλώσεων. Είπα στην υπάλληλο ότι αυτό την προσβάλει ως γυναίκα και ζήτησα να μιλήσω με τον/την επικεφαλής. Άντρας ο διευθυντής του ταχυδρομείου ο οποίος όταν διαμαρτυρήθηκα με κοίταξε λες και ήρθα από τον Άρη. Ούτε καν από την Ευρώπη.

Φυσικά και με αφορά, ακόμα.