Είχα δυο βδομάδες να διαβάσω ειδήσεις, από τις εκλογές. Ακόμα και για τα διεθνή αδιαφόρησα. Κάτι βιντεάκια στο YouTube με συζητήσεις είχα διάθεση μόνο να δω. Μου μιλούσαν συνάδελφοι για τη λάθος επικοινωνιακή καμπάνια του Βαρουφάκη και κουνούσα τους ώμους, δεν ήξερα ποια ήταν η καμπάνια του, για το κόμμα του, αν είχε καν καμπάνια. Έβλεπα ότι μου έβγαζε ο αλγόριθμος.

Κι ένιωσα τον αλγόριθμο σαν το γυάλινο κώδωνα της Πλαθ, πνιγηρό.

Συνήλθα με το σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ινδία. Ανοικτή η τηλεόραση, έβλεπε ο δικός μου ειδήσεις και πήρε το αυτί μου γι’ αυτό. Τραγικό δυστύχημα, άρπαξε τη μπουλντόζα της τραγωδίας του, της αλήθειας του κι άνοιξε ταχύτητα την ευθεία του προς τις οθόνες του κόσμου - δίχως αλγόριθμο.

Ξανάρχισα να διαβάζω ειδήσεις, νιώθοντας ευγνωμοσύνη προς αυτήν την τραγωδία.

Κάποτε ο γάτος μου άρπαξε ένα πουλί. Πήρα το σπουργίτι από το στόμα του γάτου και το έβαλα σε κουτί. Δεν φαινόταν τραυματισμένο αλλά ήταν ακίνητο. Μακριά από οποιοδήποτε κτηνίατρο στην εξοχή, του έβαλα ψίχουλα να φάει. Δεν αντιδρούσε, παρέμενε ακίνητο. Πέρασε περισσότερο από μια μέρα, το κοίταζα από πάνω και στενοχωριόμουν - τίποτα αυτό.

Ώσπου ξαφνικά μια από τις φορές που το κοιτούσα - φρτττ!!! - πέταξε και χάθηκε. Δίχως αποτυπωμένη αρχική κατεύθυνση στο ένστικτο του υποθέτω.

Την έκανε δυνατά κι αληθινά, σε ευθεία.

Αέρα! Καλοκαιριάζει.