Παρακαλώ, συγκρίνατε δύο μεγέθη: ένα κόμμα που ανεφύη από τον ρομαντισμό του μηδενός, σύναξε 180 χιλιάδες ψηφαλάκια από συνταξιούχους της Αλλαγής και αρχηγό που δεν απώλεσε την προφορά των ηθοποιών του «Σασμού», κι ένα κόμμα-κίνημα που εριστικά άρχισε να κόβει φέτες από τον οραματισμό του μέλλοντος, διογκώθηκε και κυβέρνησε με συνεταίρους και έπηξε τον τόπο στις κάλπες, για να λάβει 20% λιγότερες ψήφους από τον Ανδρουλάκη!

Δεν ξέρω πόσο απροσγείωτος είναι ο Τσίπρας, αλλά μου έδωσε την εικόνα ενός οχήματος που κυλάει σε άσφαλτο και του πέφτουν μεταλλικά τεμάχια, ντίζες και υποδήματα επιβατών. Αυτό λέγεται «δυάλα» που του πρέπει επειγόντως αλλαγή ηγέτη από τους χρήσιμους πολιτικούς που περιέχει η ζύμη του. Απεναντίας, βιώσαμε ακόμη ένα ηγετικό φαρδύ χαμόγελο ηγέτη που δεν κατέει πράμα από πολιτική.

Ο Σύριζα πενθεί ιδιοτύπως την αμηχανία του. Δεν θα τη βγάλει καθαρή, καθώς πιο πολύ φωνάζουν ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης, που θα κυμαίνονται σε ποσοστά μεταξύ 2 και 4%.

Δεν απομένει παρά η συνένωση της φαμίλιας Μητσοτάκη με τον επίσης κρητικό Ανδρουλάκη, που είναι μια αυταπόδεικτη πολιτική κίνηση νοσταλγών. Μέσα σε πόλεμο, φαντάσου, ελληνικά ποιήματα.