Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, έμαθα για τις συνεργασίες του Γιάννη Τσαρούχη με το Εθνικό Θέατρο. Κι έκανα μια σύντομη σκέψη, απλά διερωτήθηκα: κατά πόσο στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 50, θα είχε προταθεί συνεργασία σε καλλιτέχνη με τόσο φανερή ομοερωτική θεματολογία στη δημιουργία του, για θεατρικές παραγωγές επιχορηγούμενες από το κράτος (υποθέτοντας ότι υπήρχαν τέτοιες επιδοτήσεις στις ΗΠΑ) - θεματολογία με τρόπο απόδοσης όπως του Γιάννη Τσαρούχη.

Τότε που άντρες στην Ελλάδα οι οποίοι ικανοποιούσαν την ερωτική επιθυμία τους για άλλους άντρες χρησιμοποιούσαν το “πονηρός” για να αυτοπροσδιοριστούν, όρο στερούμενο ενοχής και κυρίως ντροπής.

Πονηρή θεότητα δίχως ενοχή ήταν ο Ερμής. Και ο Κοκοπέλι ο trickster των Ινδιάνων Πουέμπλο. Και οι δύο υπερήφανοι γι΄ αυτήν τους την ιδιότητα.

Το έχω αναφέρει άλλη φορά αυτό: η ελληνική κοινωνία είναι κοινωνία της ντροπής. Ντροπή την οποία βέβαια σήκωναν στην πλάτη τους οι θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, οι αδερφές, οι αίροντες την αιδώ του κόσμου.

Πατριαρχική η ελληνική κοινωνία, ξεκάθαρα, αλλά υπήρχε μια ανοχή στα υπόγεια ρεύματα έκφρασης της αντρικής ομοερωτικής επιθυμίας, περισσότερη από την ανοχή που υπήρχε στις ΗΠΑ. Αρκεί να έμεναν υπόγεια. Αναφέρομαι ειδικά στις ΗΠΑ, χώρα στην κοινωνία και στο κίνημα της οποίας βασίστηκε ο κανόνας του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος (ΚΑΙ μέσω πολιτισμικού καπελώματος - δεν προκαλεί έκπληξη αυτό).

Είμαι ευγνώμων για τα επιτεύγματα του κινήματος και την ισονομία που καταφέραμε ωθούμενοι από τις κατακτήσεις του, ήμουν κι εγώ μέρος του. Χαίρομαι που έχω επιλογές πλην αυτής για την οποία με πίεσαν στο σπίτι όταν νέος τους μίλησα ανοικτά: παντρέψου, κάνε παιδιά και στα κρυφά κάνε ό,τι θέλεις - θα είμαστε εντάξει με αυτό.

Αλλά, άλλη η πολιτισμική εμπειρία που σμίλευε διαχρονικά την ταυτότητα του Έλληνα ομοφυλόφιλου και άλλη του Αμερικανού. Οι Έλληνες ομοφυλόφιλοι έχουν υιοθετήσει πλέον την ταυτότητα γκέι versus στρέιτ, έχοντας αποδεχτεί πολιτισμικές προσλαμβάνουσες για την ομοφοβία στην Ελλάδα διαφορετικές από αυτές της ομοφοβίας παλαιότερων γενιών στη χώρα μας. Αλλά οι παλιές πολιτισμικές προσλαμβάνουσες που σμίλεψαν τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην αντίληψη και αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας εξακολουθούν να ισχύουν. Το υπογραμμίζω δίχως απαξίωση.

Όπως δίχως απαξίωση πρέπει να αντιληφθεί ο ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβισμός, ο οποίος έχει περίλαμπρα βασιστεί στην πολιτική των ταυτοτήτων, ότι Έλληνας και Χριστιανός Ορθόδοξος είναι επίσης ταυτότητες, πολλών αιώνων και χιλιετιών αντίστοιχα.

Αυτά για τη σημερινή μέρα. Κάποιες σκέψεις, μόνος πριν φύγω για ένα πέρασμα στο Athens Pride, να πω ένα γεια. Σκέφτηκα και μίλησα ως Έλληνας άντρας ομοφυλόφιλος και μόνο για τον εαυτό μου.

Δεν άγγιξα την υποψία μου ότι τα επιτεύγματα του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος διαμορφώνονται πλέον με τρόπο που εφαρμόζει από το πλέον φιλελεύθερο οικονομικά καθεστώς στο πλέον σοσιαλιστικό. Με άλλα λόγια: με λεφτά είσαι γκέι κι ελεύθερος, δίχως λεφτά πάλι γκέι και ελεύθερος. Κάτι δεν πάει καλά εδώ.