Δεν συγκινήθηκα με τη δωρεά της Αθηνάς Παπαχρήστου ενός υπερσύγχρονου ασθενοφόρου στο ΕΚΑΒ Μεσολογγίου αξίας 65.000 Ευρώ (από το υστέρημά της), ύστερα από τις μαρτυρικές εμπειρίες που βίωσε αυτή και ο σύζυγός της προσδοκώντας τις αναμενόμενες υπηρεσίες από το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας. Αντί για συγκίνηση ένιωσα μεγαλύτερη απελπισία για το αδιέξοδό μας. Απελπισία που ήρθε και την έσφιξε περισσότερο το ευχαριστήριο τηλεφώνημα του Πρωθυπουργού προς την κυρία Αθηνά. Δεν επεκτείνομαι στο πόσο πολιτικά αντίθετος είμαι όταν μια κοινωνία ανάγει σε υπέρτατη αξία την ελεημοσύνη και η πλειοψηφία συγχαίρει γι' αυτήν την ελεημοσύνη ως αντίδοτο του οίκτου που νιώθει για τον ίδιο της τον εαυτό. Αλλά το τηλεφώνημα του συγκινημένου Μητσοτάκη στην κυρία Αθηνά αποτελεί επισφράγισμα του κυνισμού της Κυβέρνησης και ιδιαίτερα του Πρωθυπουργού, ο οποίος μόλις ένα μήνα πριν δήλωνε σε δείπνο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: αν περπατήσετε στην Αθήνα θα νιώσετε τον παλμό μιας χώρας που ανθεί.

Εγώ δηλώνω: αν περπατήσετε στην Αθήνα κάτω από το νέο φωτισμό του Μινιόν θα νιώσετε τον παλμό μιας χώρας που επαιτεί. Επαιτεία ως επιλογή και ελεημοσύνη ως προσωπική ευθύνη. Και λέω επιλογή γιατί η συλλογική επαιτεία, το αδιέξοδό μας, πάει χέρι χέρι με την ανοχή μας.