Έλειψα στην επαρχία, μία διανυκτέρευση, για να ψηφίσω. Το βράδυ βγήκα με γείτονες και γύρισα αργά, νύχτα μετά τις μια. Ήμουν κουρασμένος αλλά δεν είχα νύστα και δεν ήθελα να χαζέψω τηλεόραση ή να διαβάσω. Έβαλα CD με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τον Κύκλο του CNS, τον Καπετάν Μιχάλη και τις Γειτονιές του Φεγγαριού. Είχα καιρό ν' ακούσω τον Κύκλο του CNS, χρόνια.

Το πιάνο και η φωνή της Νταντωνάκη αντήχησαν στο σκοτεινό και άδειο, πλην της παρουσίας μου, σπίτι. Γύρω από το σπίτι ο κήπος, ήσυχος, και πιο πέρα ερημιά.

Θυμήθηκα ότι κάποιοι κατηγόρησαν τον Χατζιδάκι όταν θεώρησε στη διάρκεια της δικτατορίας, προς το τέλος της, το Μεγάλο Ερωτικό ως την εμβληματική δημιουργία του. Όταν άλλοι μεγάλοι συνθέτες σε συνεργασία με μεγάλους στιχουργούς, επέλεγαν να δώσουν στίγμα με ξεκάθαρη πολιτική δημιουργία. Και ότι επέμεινε ο Χατζιδάκις σε αυτό.

Κι όμως. Αυτό αφορά και στις μέρες μας, στις σημερινές εκλογές, στην κατάσταση στην Ελλάδα - διαχρονικά και όχι παρωχημένα. Αφορά στον πυρήνα αυτού που βιώνουμε. Η ανικανότητα επικοινωνίας, η αναξιότητά μας και η απαξίωσή της δημιουργεί τερατογενέσεις. Διαφορετικές οι μορφές του τέρατος, κάθε μία ταιριάζει στον ιστορικό χρόνο που βρίσκει το γόνιμο, που φυτρώνει και πετάγεται: η Ελλάδα της δικτατορίας ή η Ελλάδα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, κάθε φορά ξανά ... η στείρα γη μέσα σε μας βουλιάζει.