Ένα μυρμήγκι σκαρφάλωσε πάνω μου την ώρα που έπινα καφέ. Στη συνέχεια άλλο ένα. Έκανα πρόχειρο υπολογισμό. Μυρμήγκι με μήκος δύο χιλιοστών χρειάστηκε λιγότερο από λεπτό να φτάσει μέχρι τη μέση μου, να περάσει στο βραχίονα μου και ν' αρχίσει να με ενοχλεί. Είναι όπως αν εγώ σκαρφάλωνα σε βουνό με κορυφή στα δύο χιλιόμετρα εντός δύο λεπτών. Μάλλον πήραν πρέφα τη ζάχαρη ή κάποια στεγνή σταγόνα αναψυκτικού πάνω στο τραπέζι, σκέφτηκα. Με τον τρόπο που εγώ μυρίζω χυμένη κόκα κόλα στο Λυκαβηττό από την πλατεία Κολωνακίου.

Θυμάμαι εκείνη τη σκηνή απ'το "Φανταστικό Ταξίδι", ταινία βασισμένη σε ιστορία του Ασίμωφ. Υποβρύχιο σμικρύνθηκε μαζί με το πλήρωμα ώστε να επιχειρήσει μικροχειρουργική με λέιζερ στον εγκέφαλο τραυματία. Στην αίθουσα επιχειρήσεων μυρμήγκι περπατά στο τραπέζι την ώρα που κάποιος βάζει ζάχαρη στον καφέ του και αφηρημένα κάνει να το σκοτώσει. Αλλά διστάζει και σταματά. Συνεργάτης του επισημαίνει ότι θα καταλήξει Ινδουιστής που θα σέβεται κάθε μορφή ζωής, ανεξάρτητα από το μέγεθος.

Σεβασμός, η λέξη κλειδί. Εμπεριέχει αγάπη και φόβο. Σεβασμός στους αιώνες αιώνων που επέτρεψαν στο τυχαίο επιβάλλοντας του λογική, να φτιάξει θαυμάσια πλάσματα όπως το μυρμήγκι, δρομέα υπερηχητικό, αλλά και τον άνθρωπο που ανέδειξε την αγάπη.

Αλλά η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί. Μιλώντας για τις δασικές πυρκαγιές, δεν θα τις σταματήσει ο οίκτος (που γεννήθηκε από αγάπη) για τα καμμένα ζώα συντροφιάς. Στους αιώνες αιώνων η αγάπη εμφανίστηκε λίγο πριν τους ανθρώπους, είναι πρόσφατη και δεν είναι αρκετή. Αν χαθούμε ή αν αλλάξουμε με το χρόνο σε κάτι άλλο, πιθανά οι σκέψεις μας για αγάπη τις οποίες θα πασχίσουμε με κάθε τρόπο να διατηρηθούν στο μέλλον, να αποδειχτούν δύσκολες να τις συμμεριστούν οι μετά(λλαγμένοι)-απόγονοί μας.

Αντίθετα, ο φόβος που εμπεριέχει ο σεβασμός, είναι πρωταρχική συνθήκη της ζωής. Και φρόντισε από τότε, από τόσο παλιά, αποτελεσματικά για την αυτοδιατήρησή της.

Η ζωή θα συνεχιστεί, το πιθανότερο, αλλά εμείς ίσως χαθούμε αν εκφυλίσουμε στην αντίληψή μας την ουσία της ζωής αποκλειστικά σε αγάπη. Λειψή η κατανόησή μας και θα οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή και απόσυρσή μας. Μάλλον η ζωή θα προχωρήσει δίχως εμάς συνεχίζοντας να λειτουργεί και να διατηρείται με το ένστικτο του φόβου και το σεβασμό ο οποίος περικλείει το φόβο. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Το απεύχομαι.

Η αγάπη έδωσε νόημα στη ζωή γλυκαίνοντας το σύμπαν, συγχωρώντας το δολοφόνο. Ας την κρατήσουμε στο αριστερό χέρι και στο άλλο το φόβο, σταυρώνοντας τα δύο προς το στήθος σε κίνηση σεβασμού. Για το καλό όλων μας και όλων.