Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άρα γε; ή υπάρχει μόνον Νέον και Παλαιόν, ― και το Ψεύδος είναι απλώς το γήρας της αληθείας; ― Κ.Π. Καβάφης, 16.9.1902.

Αναζήτησα φέτος μια βασιλόπιττα που να μην θρυμματίζεται, ώστε να μπορέσω να τη βάλω στη βαλίτσα και να τη μεταφέρω στο εξωτερικό, όπου μένω τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν εύκολο, καθώς τα περισσότερα ζαχαροπλαστεία που γνωρίζω στην Αθήνα μπορεί να φτιάχνουν τσουρέκια, αλλά οι βασιλόπιττές τους είναι κέικ. Θυμήθηκα το ζαχαροπλαστείο «Εύη», που ήταν στην οδό Μαρασλή και έφτιαχνε τσουρέκι πολίτικο και ανάλογη βασιλόπιττα (και τα ωραιότερα παγωτά από φρέσκα φρούτα). Θυμήθηκα αμυδρά ότι το κατάστημα στη Μαρασλή είχε κλείσει, και είχε ανοίξει ένα στη Μιχαλακοπούλου. Μπήκα στο Google Maps και το είδα ως «Evi Cafe Patisserie Confiserie», με φωτογραφίες, διεύθυνση και τηλέφωνο. Ηρέμησα.

Ναι, αλλά το τηλέφωνο ήταν εκτός λειτουργίας, και μια επίσκεψη επί τόπου έδειξε ότι το κατάστημα δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω πότε έκλεισε, ξέρω όμως πότε άνοιξε: το 1971, όπως γράφει και το λογότυπό του. Πριν τη μεταπολίτευση. Πάει ο παλιός ο χρόνος, πάει κι ο παλιός ο κόσμος. 

(Τελικά βρήκα τη βασιλόπιττα που ήθελα στο φούρνο «Άρτιστον», που φέρει ως έτος ίδρυσης το 1910, και έχει και σάιτ. Επειδή η χρονολογία μου κίνησε την περιέργεια, μπήκα να διαβάσω την ιστορία του φούρνου. Διαπίστωσα ότι το 1910 του λογοτύπου δεν ήταν ακριβώς το έτος ίδρυσης της επιχείρησης, αλλά η χρονιά που ήρθε στην Αθήνα από το Ριζό Ιωαννίνων ο πρόγονος του ιδιοκτήτη. Το σημερινό «Άρτιστον» ξεκίνησε ουσιαστικά το 1988 ή 1990.)

Εν ολίγοις, μην πιστεύετε πάντα ό,τι βλέπετε γραμμένο ή δημοσιευμένο, ακόμα κι αν το λέει η Google. Και καλή χρονιά.