Χθες το βράδυ κατά τις 11 αντίκρισα ένα μη γνώριμο άστρο, ιδιαίτερα φωτεινό, χαμηλά πάνω από τον ορίζοντα νοτιοανατολικά του Αλτάιρ την ώρα που ο Βέγας μεσουρανούσε. Ήταν ο Κρόνος. Έχω από μικρός μια εποπτεία στο που βρίσκονται οι βασικοί αστερισμοί τις ώρες της νύχτας καθώς κυλάνε οι εποχές, αλλά οι πλανήτες ξεγελούν τους πρωτάρηδες. Ψάχνοντας είδα ότι ο Κρόνος βρέθηκε στις 14 του μήνα στο πλησιέστερο σημείο, η Γη ανάμεσα σε αυτόν και στον Ήλιο – μια ευθεία. Ο Κρόνος λαμπερός, στο πλέον ισχυρό του.

Επιστροφή σήμερα στην Αθήνα. Παρά την καλή αίσθηση προσανατολισμού, τα φώτα της πόλης και οι πολυκατοικίες κάνουν το βλέμμα μου να χαθεί σαν ψάξει για αστέρια στον ουρανό της. Να είναι καλά το φεγγάρι και το καφενείο της πλατείας, μου αρκούν.

Και βρέθηκα τις προάλλες με παρέα φίλων, μιλούσαν για κάποια Ντεκώ. Είχα ακούσει το όνομα αλλά δεν θυμόμουν το που και το γιατί. Μου είπαν ότι είναι αυτή που ασχολήθηκε με το φωτισμό της Ακρόπολης, η εθνική designer φωτισμού. Δεν τους άρεσε το εγχείρημα, αισθάνθηκα ματαίωση εκ μέρους τους.

Δεν έχω άποψη είπα, ή θα μου άρεσε ή δεν θα μου άρεσε ο φωτισμός της Ακρόπολης, αλλά και πάλι όταν τον είδα, πάλι δεν είχα άποψη - οκ, δεν με ενόχλησε, ούτε σοκαρίστηκα.

Στην κατάσταση των πραγμάτων του φετινού καλοκαιριού δεν θεωρώ ότι εθνική αστοχία μπορούσε να φέρει ένας φωτισμός της Ακρόπολης. Στην τάξη των πραγμάτων, ο Κρόνος, η αντίθεση, το δυνατό του το φως με ανησυχεί. Γιατί Ελλάδα είμαστε.