Το τί είναι άρση της δυσπιστίας μου το έμαθε η Catherine Tramell του Βασικού Ενστίκτου. Μου αρέσει να την εξασκώ πλήρως, ταυτόχρονα με μεγάλη δόση παλιμπαιδισμού, όπως όταν βλέπω ταινίες της Μάρβελ. Είναι φορές όμως που γίνεται πιο πολύπλοκη η εφαρμογή της, ειδικά σε σχέση με την επιστημονική φαντασία και ειδικότερα με μυθιστορήματα ή ταινίες με αξιώσεις σε σοβαρότητα (όχι ποιότητα απαραίτητα). Χαρακτηριστικό το Σολάρις του Λεμ και βέβαια η μεταφορά του σε ταινία από τον Ταρκόφσκι. Εκεί η άρση δυσπιστίας λειτουργεί σε μετρημένη δόση, βοηθούμενη από τα μεταφυσικά στοιχεία της ιστορίας, τόση δόση όση είναι η ικανή να μας στείλει μακροβούτι στα βάθη του ωκεανού του εξωτικού πλανήτη και να μας πείσει για την αλήθεια της σχέσης της πανπλανητικής θάλασσας με τους ιδιαίτερα ανθρώπινους χαρακτήρες των ηρώων. Εκεί είναι που χάνει η σοβαροφανής σειρά του Netflix, το Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων (δεν αναφέρομαι στο μυθιστόρημα του Λιου Τσιξίν δεν το έχω διαβάσει – κι ελπίζω έτσι να αποδίδεται σωστά ηχητικά το όνομα του συγγραφέα). Η σειρά καυχιέται ότι βασίζεται σε υπαρκτό ζήτημα της νευτώνειας φυσικής, μη κάνοντας όμως την παραμικρή προσπάθεια να πείσει για τον τρόπο που μπορεί να αναδυθεί μέσω εξελικτικής διαδικασίας νοήμων ζωή στον πλανήτη, όταν διαρκώς η ύπαρξή του υφίσταται στοχαστικά με διελκυστίνδα μεταξύ κλιβάνου και απολύτου ψύχους, συμπεριλαμβανομένων των δύο ακροτήτων. Πώς είναι δυνατόν να ανθίσει τέτοιος προηγμένος πολιτισμός στον πλανήτη, με τις περιβαλλοντικές συνθήκες να περιορίζουν τη ζωή το πολύ έως κάτι αντίστοιχο των δικών μας βακτηρίων που επιβιώνουν σε ακραίες συνθήκες (σαν αυτές σε υδροθερμικές πηγές στα βάθη των ωκεανών για παράδειγμα); Κατά τα άλλα, πυλώνας στην πλοκή της σειράς η Σιωπηλή Άνοιξη της Rachel Carson, ευαγγέλιο της οικολογίας.

Κλείνω με σχόλιο για τη δικιά μου τη γενιά, των 60 +. Έχουμε γίνει άκριτα τηλεορασάκηδες, κάτι που στα 20 μας χλευάζαμε σε άλλους μεγαλύτερούς μας. Οι οποίοι άλλοι όμως ούτε κατά διάνοια ξόδευαν τόσο χρόνο μπροστά στο “χαζοκούτι” όπως εμείς τώρα. Και ούτε είχαν το Facebook για να το υπερηφανευτούν.

ΥΓ έκατσα και έψαξα σχετικά με την απορία μου, γκουγκλάροντας. Η μετάφραση δική σας: “If life takes billions of years to evolve (as it did on Earth) then such a planet may not provide a suitable environment. However, there may be certain configurations of the three bodies that are stable for long times and could be suitable for life. Or life could develop or colonize the world more quickly,” he added.