Θυμάμαι την τελευταία βδομάδα του Νοέμβρη του '21, μέσα σε μια βδομάδα δύο νεκρούς, δύο νέοι άνθρωποι νεκροί, σε διαβάσεις του τρένου κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Πολλές από τις διαβάσεις αυτές αφύλακτες, μια από αυτές τις αφύλαχτες διασχίζω σχεδόν καθημερινά. Θλιβεροί οιωνοί μιας αναπόφευκτης τραγωδίας, μιας προβλέψιμης τραγωδίας.

Μια μαμά Ευρωπαϊκή Επιτροπή με μονόφθαλμο όραμα ελεύθερης αγοράς για την Ελλάδα, μυωπικά επικεντρωμένο σε οικονομικούς όρους και ανταγωνιστικότητα, θέτοντας ολοφάνερα σε έκπτωση για τη χώρα μας την εγγύηση ασφάλειας που πρέπει να παρέχει αυτή η διαδικασία όπως επιβάλλεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Μια κυβέρνηση από σούπερμαν, ερασιτεχνών τσάμπιον των ιδιωτικοποιήσεων, που πετούν ηρωικά με τηλεχειριστήριο παρακολουθήσεων.

Μια αντιπολίτευση που ωραίο και ξεκάθαρο λόγο έχει όσο είναι αντιπολίτευση αλλά που πολλά μάσησε κι έκανε γαργάρα για όσο ήταν κυβέρνηση μετά από το θλιβερό καλοκαίρι του '15.