Ολόκληρο το 1975, μαζί με ένα συνάδελφο αρχιτέκτονα, δουλέψαμε για έναν επιχειρηματία που ήταν αφοσιωμένος σε μονωτικά υλικά και σκόπευε να μπει σε εφαρμογές προκατασκευής. Η συμφωνία που κάναμε έμοιαζε επωφελής – θα διευθύναμε ένα εργοστάσιο πολυστερίνης και ένα νέο, που θα έβγαζε μια πατέντα κατασκευών από υαλονήματα με «ψύχα» πολυουρεθάνης. Την τεχνογνωσία κατείχε ένας Άγγλος, από τον οποίο το αφεντικό σκόπευε να χωρίσει. Οι οικονομικοί όροι έμοιαζαν μυθώδεις - έναντι υπηρεσιών διεύθυνσης και παραγωγής, μας παρείχε εξοπλισμένο τεχνικό γραφείο, με όλα τα ντεσού, ένα απαστράπτον τέλεξ και μια καλή μηνιαία αποζημίωση. Ο πρώτος χρόνος της μεταπολίτευσης έμοιαζε φτιαγμένος από αραβικές νύχτες. Το αφεντικό μας έστειλε να ενημερωθούμε για φάιμπεργκλας και υαλόμαλλα, και να οργανώσουμε το εργοστάσιο όπου θα σχεδιάζαμε και θα πουλούσε προκατασκευασμένες κατοικίες με πρώτο βέβαιο πελάτη την Σαουδική Αραβία.

Ο τόπος εργασίας αντίκρυζε τον ποταμό Στρυμόνα και η επαρχιακή κώμη της έδρας μας διέθετε έναν σκελετό εργοστασίου αλλά ο μόνος τόπος να κοιμόμαστε ήταν ένα μεταποιημένο χάνι, ήτοι ένα μακρυνάρι με έναν σκασμό κρεβάτια, καμιά εικοσαριά  στη σειρά, με υποτυπώδεις ευκολίες.

Πρώτη ύλη για τις κατοικίες, ήταν μια φόρμα από φάιμπεργκλας όπου θα έμπαινε η πολυουρεθάνη, ήτοι ένας συνδυασμός πολυμερισμένου υλικού με καταλύτη πέριξ ενός σκελετού από μέταλλο και ξύλο που συναρμολογούνταν, όπως το σχεδιάσαμε, σε ελάχιστην ώρα. Τα προσπέκτους και η οργάνωση δεν άργησαν και ο συνεταίρος  πέταξε προς Τζέντα, όπως πολλοί μηχανικοί του καιρού, με υλικό πειστικό για πωλήσεις. Εγώ έμεινα στην παραγωγή. Γρήγορα εγκλιματίστηκα στο περιβάλλον εργασίας. Οι φόρμες δημιουργήθηκαν, ξεπεράστηκαν όλα τα προβλήματα, ετοιμάστηκαν οι φόρμες οροφής, τοίχων και κουφωμάτων και απέμενε το «γέμισμα» με αξιόπιστο μονωτικό υλικό. Εκτός την πολυουρεθάνη για το γέμισμα, υπήρχε ένας καταλύτης, ένα μαύρο υγρό που λίγες σταγόνες του σε ένα μπουκάλι γιγαντώνονταν και το ξεχείλιζαν με ένα αφρώδες υλικό, συν ένα αέριο, το φρέον που ήταν απαραίτητο για την διόγκωση και ήταν απολύτως άγνωστο στην πιάτσα

Εντέλει, βρέθηκε κάποιος που μπορούσε ετοντάδες χιλιόμετρα, να μας βρει δυο βαρέλια από το πτητικό αέριο. Αλλά ήταν ήδη κατακαλόκαιρο, τα βαρέλια σείστηκαν στη μεταφορά με φορτηγό και μεταφέρθηκαν σε ένα κοινό τρίκυκλο μέσα στο τζίτζιλο. Όταν κατέφθασε το πρώτο βαρέλι, το μεταφέραμε στον ειδικό χώρο και ένας «ειδικός» ανέλαβε να το ξεταπώσει. Ένας κατάλευκος, ορμητικός υγρός σίφουνας εξακοντίστηκε από το βαρέλι κι ευτυχώς είχα απομακρύνει τους εργάτες, αλλ' όχι τον εαυτό μου. Εκεί όπου μου όρμησε το αέριο, ήταν στο δεξί μου χέρι με ολίγες πιτσιλιές στα ρούχα. Άσπρισα ωσάν αιγυπτιακή μούμια και ήμουν με κατάλευκο δέρμα επί αρκετήν ώρα.  Ευτυχώς ήταν προσωρινό και έσπευσα να ζητήσω έγκυρη τεχνική υποστήριξη. Έως να έρθει, με τους εργάτες βρήκαμε ένα άδειο μπουκάλι αναψυκτικού, προσθέσαμε λίγη πολυουρεθάνη, στάξαμε ολίγον καταλύτη και χαζεύαμε το μίγμα ορμητικά να γεμίζει το μπουκάλι και να ξεχειλίζει ταχύτατα. Την άλλη μέρα έφτασαν καθυστερημένες οι οδηγίες του κατασκευαστή και όλα πήγαν κατά το πρόγραμμα.

Παρέμεινα δίχρωμος για δύο ημέρες.