Το χιούμορ αλαφραίνει το συναισθηματικό βάρος μιας άσχημης κατάσταση, ο κυνισμός ακυρώνει την κάθε κατάσταση, είτε καλή, είτε κακή. Έρχεται κάποια στιγμή, ο καιρός στη ζωή ενός ανθρώπου, που το αναισθητικό του κυνισμού είναι αποτελεσματικότερο από το βάλσαμο του χιούμορ. Εύχομαι να την αποφύγω.

Θυμάμαι την ιστορία που μου είπε μία φίλη, η μητέρα της πέθανε 92 χρονών αλλά τρία χρόνια πριν πεθάνει σκοτώθηκε η αδερφή της μητέρας, λίγο νεότερη ήταν και την παρέσυρε αυτοκίνητο μια Κυριακή που διέσχιζε το δρόμο να πάει στην εκκλησία. “Είναι να μην σου τύχει”, σχολίασε στην κόρη της για το βίαιο θάνατο της αδερφής της.

Η δική μου μητέρα φτάνει τα 91 και πριν δύο χρόνια εκεί που καθόμαστε μου είπε “νομίζω θα τους θάψω όλους”. Γύρισα να δω το βλέμμα της κι αυτό που αντίκρισα δεν ήταν στενοχώρια, είδα κάτι που μπορούσε να περάσει για θρίαμβο. Νομίζω ότι τα έχει καταφέρει, έχω χάσει το μέτρημα.

Πέθανε ένας γνωστός, ακριβώς στην ηλικία μου, παλαιότερα τον έβλεπα συχνά μέσω κοινών φίλων αλλά διαλύθηκε η μεγάλη παρέα. Κρατήθηκε η επαφή, ας είναι καλά το Facebook και το Messenger. Μιλούσαμε για τις παλιές καλές ταινίες, εκείνες στα τέλη του 60 και της δεκαετίας του 70, τα “Chinatown” και τα “...σκοτώνουν τα άλογα...”, ακόμα για τις τότε υπερπαραγωγές (τα νυν ασεξουαλικά blockbusters), μιλούσαμε για το σεξαπίλ των τότε ηθοποιών.

Ξαναδιάβασα τις συνομιλίες μας.

“Βλέπω την Περιπέτεια του Ποσειδώνα.... και σε θυμήθηκα”, μου είχε στείλει.
“Ελπίζω όχι το κακό ριμέικ”, απάντησα.
“Όχι σεβεντίλα... μόλις αναποδογύρισε”, με καθησύχασε.

Μου έστελνε φωτογραφίες του Gene Hackman. Μας άρεσε πολύ, εμένα εξακολουθεί και μου αρέσει. Βρήκε μία όταν ο Hackman είχε καταταγεί στους πεζοναύτες.

“Στο αυτί όλη καύλα”, του απάντησα με δύο καρδούλες.