Πολυαναμενόμενο, φυσική και ψηφιακή εμπειρία, πράσινο, ιστορικό, όνειρο κάθε γυναίκας, καινοτομία – αυτά γράφονται για το νέο πολυκατάστημα της πολυεθνικής, το πασχαλινό του άνοιγμα στο κέντρο της Αθήνας στη θέση εκείνου του παλιού, το οποίο κάηκε πριν δεκαετίες και μετά ξανάνοιξε και δεν θυμάμαι αν ευδοκίμησε εκ νέου.

Ένεση νοσταλγίας, όπως το 2020 με το σιντριβάνι της Ομόνοιας λίγα βήματα πιο κάτω, και ο τότε Δήμαρχος δίχως μάσκα και πρόστιμο εν μέσω lockdown, αλλά με τα πιο ωραία λαϊκά.

Πλοήγηση με φαντάσματα για πυξίδα η νοσταλγία, η επαναφορά ενός θρυλικού παρελθόντος, το reset με μετάγγιση χαράς και αθωότητας από εκείνα τα χρόνια στον παρόντα χρόνο. Δόση ευθυμίας στις φλέβες του θυμικού, να φτιαχνόμαστε με διάθεση.

Οι ημιθανείς στους γύρω δρόμους δεν θα αναστηθούν, οι άστεγοι δεν θα βρουν δικό τους κρεβάτι να κοιμηθούν, τα νοίκια δεν θα υποχωρήσουν, οι εξαγωγές δε θα εκτιναχθούν. Τίποτα δεν θα επιστρέψει σε αυτό που υποτίθεται επαναφέρεται, κέλυφος άδειο τα λίγα μέτρα καθαρού πεζοδρομίου και πεζόδρομου ολόγυρα.