Ο τουρισμός είναι υπηρεσία, δεν είναι βαριά βιομηχανία. Οι τουριστικές υπηρεσίες αντιστοιχούν σε ελαστικές δαπάνες τις οποίες ο καταναλωτής μπορεί εύκολα να εγκαταλείψει -  ακρίβεια, πολιτική αστάθεια, φυσικές καταστροφές. Αντίθετα, πολλά βιομηχανικά αγαθά σχετίζονται με ανελαστικές δαπάνες, είναι αναγκαία. Ας σταματήσουν κάποια στιγμή με αυτή την ανοησία.

Έφερε καλά πράγματα ο τουρισμός στη χώρα, όντως, να μη δαιμονοποιούμε. Μας άνοιξε λίγο τα μάτια η γλυκιά Άνναμπελ – έφερε έναν αέρα, μια ζύμωση, ένα σμίξιμο. Άλλο όμως η δουλική συμπεριφορά όπως υπαγορεύεται από «τα πάντα για τους τουρίστες», απ' το μύθο ενός ανεξάντλητου και άτρωτου χρυσωρυχείου. Και καταστροφική η σύνδεση του τουρισμού με την αγορά κατοικίας, με το real estate, με το «δεν το νοικιάζω το διαμέρισμα γιατί μπορώ να το δώσω μέσω βραχυχρόνιας μίσθωσης σε ξένους που έχουν να τα δώσουν». Διαλύει την κοινωνική δομή, οι τιμές πάνε στα ύψη καθοριζόμενες από τα εισοδήματα στις χώρες προέλευσης των σύντομων επισκεπτών. Ταυτόχρονα, οι Έλληνες, με μισθούς που κατρακύλησαν, αν δεν μπορούν να τα γυρίσουν σε Airbnb, πουλάνε τα σπίτια γιατί δεν μπορούν να τα συντηρήσουν και το κέρδος, έτσι, εύκολο. Διαγράφεται η βασική υποστηρικτική δομή της ιδιοκτησίας ως αγαθό με μεγάλη κοινωνική σημασία, ως κατοικία. Μετατρέπεται σε αγαθό με χρηματιστηριακή ιδιότητα, σε real estate.

Αλλά ας το δούμε ως real estate.

Καυχώνται λοιπόν οι γκουρού της ελεύθερης αγοράς που μας κυβερνούν ότι ένας τομέας της οικονομίας, που τα πάει εξαιρετικά, με το level playing field (το οποίο τάχα εξασφαλίζουν), είναι το real estate. Καυχώνται με τη golden visa.

Yπάρχει μεγαλύτερη στρέβλωση στην αγορά του real estate από αυτή που επιβάλλεται από τους όρους της golden visa, από το price fixing που προϋποθέτει;