Του χρόνου τον Φλεβάρη, κλείνουν εξήντα χρόνια από την πρώτη ντάνα κειμένων που υπηρετούσα ευόρκως και ασταμάτητα, μετρώντας όχι ύφος και πλοκές, αλλά μιαν ακατάσχετη στρωματογραφία σελίδων, χαραγμένη σε φυρό χώμα, σταθεροποιημένη μόνο με τα δάκρυα της Σελήνης, έργο παροδικό, ανάξιο και ενίοτε εύχαρι.

Το έργο. Το έργο. Κουταμάρες. Προηγείται όχι το νοικοκύρεμα του ύφους, αλλά απλώς το ντάνιασμα που φυραίνει από μετακομίσεις και ψευδαισθήσεις. Ήδη, δεν «βγάζω» τα γράμματα των πρώτων κειμένων. Και αποκλείεται να τα ιδώ τα προβατάκια μου όλα μαζί.

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι’ αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι’ η φρίκη

δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει^.

Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος.

Δεν είναι «έργο» αυτή η κατάληξη της κοινωνίας που ανήκω, βρίθουσα γυναικοκτονιών, ψυχιατρικής συνδρομής που ουδέποτε θα δοθεί, μανιακών φοβίτσων του θανάτου, και μιμητών της πανούκλας που κάποτε στέρησε την Ευρώπη από το αίμα της.

Νόμιζα πως θα έβγαινε άκρη από την έσχατη της διάνοιας ανασκαφή - αλλά τα χώματα ποτίστηκαν από λάθος φαρμάκια και οι ρίζες, όταν τις απομακρύνω, πονάνε και τσιρίζουν.

Ναι. Η ανασκαφή κειμένων παραμένει λαθρανασκαφή, ανυποχώρητα αυστηρή και ποτισμένη από ένα πηγάδι που έσκασε η ξερολιθιά του.