Vipera schweizeri

Όχι, συναθλητές του λόγου, δεν τρελάθηκα (ακόμη). Υπό το λατινικό όνομα του τίτλου κρύβεται μιά οχιά. Μαύρη οχιά. Θα θυμάστε την υπέροχη τηλεοπτική σειρά με μεσαιωνικό θέμα. Εδώ δεν πρόκειται για τον Ρόουαν Άτκινσον, αλλά για μιά σπάνια όχεντρα, που κατοικεί στην Μήλο, στην Κίμωλο, στην Πολύαιγο και στην Σίφνο. Ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός της κατοικεί όμως στην Μήλο. Η οχιά αυτή κατατάχτηκε από τον Βέρνερ, το 1935, στην οικογένεια των Βιπεριδών, αλλά προς Θεού, όχι στην φάρα των Κροταλιδών (ένα είδος) παρά στην φάρα των Βιπερινών (δέκα είδη). Πρόκειται για πολύ σπάνιο είδος. Οι περισσότερες φωτογραφίες της οφείλονται στην φιλοτιμία ενός σερπετολόγου, του Γιάν Βαν Ντερ Βόορτ, προφανώς Ολλανδού, που τσάκωσε το είδος τον Μάιο του 2003.

Λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έστειλε την Ελληνική Δημοκρατία στο δικαστήριο, επειδή δεν παίρνει τα μέτρα που χρειάζονται για να επιβιώσει το φίδι αυτό. Από τον Ιούλιο του 2004. Μαζί με τον Κουρουπητό και την Ψυττάλεια και άλλες περιπτώσεις περιβαλλοντικού βιασμού. Σα να βλέπω ως εν εσόπτρω το σκηνικό. Ο αγαθός επιστήμων περιδιαβαίνει καλοκαιριάτικα την Μήλο, πριν τους  Ολυμπιακούς Αγώνες. Καθώς εντοπίζει και φωτογραφίζει την μαύρη οχιά, ξαφνιάζεται βλέποντας κοπάδια αιγοπροβάτων και αγελάδια να βόσκουν στο σεληνιακό τοπίο. Επιπλέον, τηράει γύρω του και βλέπει νταμάρια και μηχανήματα. Στέλνει μιάν απανταχούσα στους Ευρωπαίους προνοιαρίους και αυτοί αγαναχτούν. Και μας στέλνουν στα δικαστήρια. Η Ελλάς απορεί. Όχι όλη, απλώς αυτή που ασχολείται με το πρόγραμμα Natura 2000. Εκεί, υπάρχει πρόβλεψη για την ομαλή ζωή της οχιάς, ειδικά στην περίοδο που γεννοβολάει. Έχει εκδοθεί και προεδρικό διάταγμα, έχουν ασχοληθεί διάφοροι, αλλά το πάμε αργά, λάου λάου. Μιά χώρα με εκατοντάδες χύμα χωματερές, με αμέτρητα κτίσματα στεγασμένα με αμιάντους, με τεράστιους υγροβιότοπους που μπαζώνονται από βιομηχανίες, ξενοδοχεία, και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, καταδικάζεται στο πιτς φιτίλι επειδή δεν πρόσεξε την μαύρη σπάνια οχιά. Στην καρδιά του μπάχαλου, μιά ολλανδοελβετική επιχείρηση ήρεμης επιστημονικής ενατένισης, πέφτει στην χώρα των αιωνίων Ελλήνων και πληρώνουμε τα δικαστικά έξοδα.

Τελικά, ποιος βάζει (και πού) τον πήχυ των προτεραιοτήτων; Εγώ θυμάμαι που μας δουλεύατε ψιλό γαζί, τους ελάχιστους σουρεαλιστές του τόπου, πριν πολλά, πολλά χρόνια. Τώρα τι επάθατε; Όλοι μαζί στο μαγαζί, φώκιες, καρέτες καρέτες, οχιές διμούτσουνες, αρκούδες του πελάγου και πλήθος των σπανίων πουλιών, αγκαλιά με χωματερές, παντού παρατημένα σιδερικά, γειτονιές που πλημμυρίζουν, απόνερα, πηγάδια που έχουν γίνει βόθροι, κάστρα που ρημάζουν, αρρώστειες που δεν θεραπεύονται, γιουροβίζιον, μεθυσμένα σαββατοκύριακα, ασφαλιστικό, συντάξεις, φαρμάκι τα τρόφιμα, ουρές στα πολυκαταστήματα, ντοκιμαντέρ για τα προβλήματα των Τουαρέγκ;

Μήπως είναι ώρα να κηρύξουμε ολόκληρη την χώρα προστατευόμενη; Να εγείρουμε τις οικολογικές συνειδήσεις της γηραιάς Ηπείρου, ώστε να καταφέρουμε να ενταχτούμε σε κανένα ειδικό πρόγραμμα, Natura, Mastura, κάπως έτσι; (δεν κολλάμε στα ονόματα). Ή να δοκιμάσουμε το ανάποδο και να επιχειρήσουμε καμία σφαγή των Μηλίων (έχει ξαναγίνει) για να ηρεμήσει η Vipera Schweizeri, και η φιδομάνα να λέει στο φιδάκι, κάτω στο ρέμα στο ρεματάκι «θα μεγαλώσεις παλικάρι μου, θα μεγαλώσεις ποιος στην χάρη μου»...