Τελείως ξεκούδουνα, ο εγκέφαλός μου «παίζει» ένα μπλουζ, πιστεύω από το Cincinati kid του Τζούισον, που με άφησε όταν το είδα, σύξυλον, επειδή ο ήρωας έχασε πανηγυρικά σε έναν αγώνα πόκερ, αλλά μπορεί και να λαθεύω, επειδή το τραγουδι που εκτελεί μια τραγουδίστρια-μπλουζόνα, κάλλιστα μπορεί να συμφύρεται με άλλες εικόνες και σκηνές.

Θα μπορούσα να το ψιθυρίσω, όπως πράττω επί 56 χρόνια, κολλητό με ένα πρόσωπο μαύρης τραγουδίστριας, αλλά λίγα ξημερώματα δεν υπάρχουν χωρίς να του κάνω εξαγωγή από τη μνήμη.

Γενικά, όταν ο βίος αδρανεί, αυτή η μελωδία που πιστεύω ότι είναι αδέσποτη, εγκαινιάζει σχεδόν κάθε πρωινό του βίου.

Απλώς πιστεύω πως εάν η ζωή είναι ένα πολτοποιημένο και συντετριμμένο κινηματογραφικό έργο, αυτή η μελωδία είναι η μόνη συμβολή μου στην θλιβερή ακολουθία μιας βιογραφημένης ζωής.